Vormt ons taalgebied geheel, of zijn de Vlaamse en de Nederlandse literatuur grootheden met een eigen ontwikkeling? In de Lage Landen lijkt deze vraag haast de moeder aller kwesties. Voor een nieuw antwoord zet Joris Janssens in De weifelende ezel genre, po e, in een historisch perspectief. Hij demonstreert, vergelijkt en overdenkt hoe Vlaamse schrijvers uit het begin van de twintigste eeuw naar Nederland keken.Talloze, vaak obscure tijdschriftjes twistten over letteren, politiek, religie en lichamelijke hygi in Vlaanderen, Groot-Nederland, Europa en zelfs in de kosmos. Kennelijk maakt literatuur wel iets los over wie we zijn en wat we doen. Maar het nationale karakter van literaire teksten is geen vanzelfsprekendheid. Het verheft zich niet boven het polemisch gewoel van alledag. Dat maakt beelden van onze identiteit even fragiel als kneedbaar. Zo werpt Janssens over de clich inzake 'de' Vlaming en 'de' Nederlander een uniek licht. Ze blijken argumenten in een strijd om aanzien.Uiteindelijk doen deze stereotypen, die maar niet willen verstenen, zich ook buiten het domein van de po e voor. Nog altijd kleuren ze het cultuurpolitieke debat. De weifelende ezel levert zo tegelijk een opmerkelijke bijdrage aan de literaire geschiedschrijving in de Lage Landen tot aan de dag van vandaag. Door een schat aan materiaal uit de eerste hand wordt ons actuele en vaak emotionele oordeel bepaald broos.Joris Janssens (1974) werkt als onderzoeker voor het Vlaams Theater Instituut en is redacteur van het culturele tijdschrift Nieuwzuid. Hij was verbonden aan de vakgroep Nederlandse literatuur van de KU Leuven en publiceerde in o.a. Nederlandse letterkunde, Spiegel der Letteren en ZL.