Jacques Chogol heeft de gewoonte diverse welbekende Amsterdamse literaire cafés te bezoeken. Nadat hij zijn juwelenbusiness door onjuiste beursadviezen is kwijtgeraakt, neemt hij op raad van cafévrienden de pen op. En tot zijn verbazing heeft hij succes. Het lukt hem als auteur zijn comfortabele leventje voort te zetten. Maar hij maakt een fout, hij weigert de ‘Nibris-prijs’ te aanvaarden. Door zijn xenofobe houding wordt hij persona non grata in de boekenwereld.
Tijdens zijn frequente cafébezoeken komen mede- en tegenstanders van het populisme aan het woord. Wat moeten ze denken van het geringe aantal Nederlanders dat, ondanks het groeiend aantal ‘medelanders’ en de moord op Van Gogh, toch de degoutante politieke tegenkrachten die deze verschijnselen oproepen, van de hand wijst?
Als Jacques het eiland Sint Maarten bezoekt, komt hij op het spoor van de laatste overlevende basilisk, die smeekt hem mee te nemen naar Nederland. Dit fabeldier, Xisoethros, wordt vervolgens zijn leermeester in literaire zaken.
Nu overkomt Jacques iets wonderlijks. Voor het eerst in zijn leven ¬– hij kan zijn Lagonda Rapide DB 5 niet langer onderhouden – stapt hij op de fiets. Onderweg ontmoet hij vele mensen, die hem hun wederwaardigheden vertellen. De verhalen van de nieuwe kennissen bieden voldoende stof om de pen weer op te nemen. Hij doorloopt uiteenlopende vormen van verstandsverbijstering.
De roman eindigt in een humoristische fantasmagorie waarin Amsterdam culinair gezien de rol van Parijs overneemt, nadat een wijnlokaal op de Lijnbaansgracht, spoedig gevolgd door restaurants van naam, de cuisine élémentaire heeft geïntroduceerd, dat wil zeggen een keuken gebaseerd op de bekende potjes babyvoedsel van Nederlands fabrikaat.