Wie vastloopt in een depressie, fobie, verslaving of ander psychisch probleem krijgt de kans een verloren stukje van zichzelf terug te vinden. Velen van ons raken in ons vroegere of latere leven namelijk iets kwijt, dat met heel-zijn, onschuld en oorspronkelijkheid heeft te maken. We leren leven in een klimaat van vergelijking en oordeel en passen ons aan om erbij te horen. Ondertussen raken we gehecht aan ons kleine ik en ook dat brengt angst met zich mee. Kortom, een moeizaam gebeuren dat hoort bij mens-worden, want we zijn in de groei en onderweg gebeurt veel. We worden verlaten, onthand en mishandeld, als geslacht, groep, mens of kind, terwijl iedereen verlangt naar contact en liefde, naar gezien, verstaan en aanvaard worden.
De groeipijn hangt samen met bewustwording van onderlinge verschillen en het idee of besef van gescheidenheid. We verlaten eenheid en baarmoeder, ontdekken ons anders-zijn en worden individu. Daarvoor is afgrenzing van ouders en anderen nodig, we moeten onafhankelijk worden van wat een ander van ons vindt en nee kunnen zeggen. Zowel in het grote als kleine verhaal is sprake van verlies. We voelen ons ontheemd en ver van Huis. We raken het kind kwijt dat er niet mocht zijn en uit angst is weggekropen, diep in ons lijf. Daarmee gaan kwetsbaarheid en onschuld ondergronds, maar ook kracht en creativiteit. In plaats van in vertrouwen en veiligheid leven we in angst voor oordeel.
Er is terugkeer mogelijk naar en van het kind, we kunnen Thuiskomen, con-tact ervaren met onze essentie. Via therapie, onder andere. Aan de hand van materiaal uit haar praktijk, in de vorm van cliëntverhalen, gedichten, methodische adviezen en filosofische overpeinzingen laat Aleid Schilder zien wat je zelf kunt doen aan deze terugkeer. Dat ‘doen’ betekent vooral luisteren naar jezelf, je openstellen.

SPLINTERNIEUW, VASTE PRIJS