Tijdens de Hongerwinter van 1944-1945 was er zo veel gebrek aan voedsel in West-Nederland dat vele ouders hun kinderen lieten ‘ontsnappen’ naar gebieden met meer eten. Bijna duizend Schiedamse kinderen verbleven korte of lange tijd buiten de gemeente. Gemeentearchiefmedewerker Caroline Nieuwendijk schreef op basis van uitgebreid bronnenonderzoek en vele interviews het boek ‘Dit meissie heb ook honger- Schiedamse kinderuitzendingen tussen 1940 en 1946.’.

De kinderen waren tussen de 6 en 16 jaar oud en brachten maanden door in een wildvreemd gezin, zonder hun ouders of familie te zien. Als stadskinderen was het hun eerste kennismaking met het platteland en de meesten hadden een leuke en betrekkelijk zorgeloze tijd.
Na de bevrijding ging de uitzending van ondervoede kinderen door, ook naar het buitenland. Ruim zeshonderd kinderen van ouders, die nog nooit een voet over de grens hadden gezet, gingen voor enkele maanden naar Frankrijk, België, Denemarken, Zweden, Zwitserland of Engeland. Kinderen van zes jaar of ouder kwamen in een land terecht waar ze de mensen niet kenden, de cultuur niet begrepen en de taal niet spraken. Maar de geïnterviewde kinderen ging dat wonderwel goed af, ze spraken al snel de taal en pasten zich aan pleeggezin en land aan. Ze bleven nog jarenlang contact houden met hun pleegouders en vaak gingen ze later weer terug naar hun ‘tweede vaderland’.