Wij vinden het een logisch verschijnsel dat vogels in het najaar warmere streken opzoeken. Dat doen wij zelf ook graag, dus zien we in die vogeltrek niet zo dadelijk iets onbegrijpelijks. Alleen: als wij reizen zetten we onze koers uit met behulp van prima informatie van onze reisbureaus en als we eenmaal onze koers bepaald hebben zorgt een vliegtuigmaatschappij voor een prima navigatie, zodat we met zelden falende precisie op het punt van bestemming terechtkomen. Maar het vogeltje dat in mei uit het ei kroop, hoe is dat in staat zonder hulp van anderen in het najaar zijn koers uit te zetten en zó te navigeren, dat hij zonder onnodige omwegen een zeer bepaald gebied weet te bereiken dat enkele duizenden kilometers zuidelijker kan liggen? En wat bezielt een paling in een voedselrijke boerensloot om zich eerst een weg naar zee te banen en dan die onbegrijpelijk lange hongertocht naar de Sargassozee te ondernemen?
Die trek intrigeert ons, immers die individuele trekker presteert iets dat de individuele mens niet kan, tenzij hij een goed instrumentarium of een goede organisatie achter de hand heeft. Langzamerhand wordt er steeds meer bekend over de factoren die de trek
stimuleren en beinvloeden, inclusief de koersbepaling en de navigatie der trekkers. Het trekonderzoek doet elk jaar nieuwe ontdekkingen, en het iS goed dat deze boeiende vondsten uitgebazuind worden tot buiten de kring der vaklui.