De wereld van Descartes is uiteindelijk geconditioneerd door het methodologische uitgangspunt dat er maar één manier is om iets te begrijpen, namelijk door uit te gaan van hetgeen men al begrepen heeft. Tevens wordt duidelijk dat Descartes dit revolutionaire uitgangspunt gaandeweg opgeeft voor een niet realistische interpretatie van de natuur wetenschap, die het noodzakelijk maakt om te bewijzen dat de op basis van het model geconstrueerde wereld dezelfde is als de 'echte' wereld. Verder blijkt dat het Descartes grote moeite kostte om de bevolking van de echte' wereld, dieren en mensen, te begrijpen zonder de eenheid van zijn filosofie geweld aan te doen. Met de theorie van de passies doorbrak
hij de zorgvuldig gekoesterde scheiding van theoretische en praktische filosofie. Dit alles zou ondenkbaar zijn zonder er de wereld van Descartes bij te betrekken - wereld niet als het object van zijn filosofie, maar als het geheel aan mensen en gebeurtenissen waar hij mee te maken had. Een bijzondere rol komt daarbij toe aan Nederland, het land waar Descartes twintig jaar gewoond heeft en waar zijn belangrijkste werken geschreven en gedrukt zijn. De ontwikkeling van zijn filosofie is gestuurd en soms ingrijpend beïnvloed door de discussies met Nederlanders of met in Nederland verblijvenden: tegenstanders als de Utrechtse theoloog Voetius, de Leidse dichtertheoloog Revius en de Groningse filosoof Schoock; volgelingen en vrienden als de filosoof Reneri, de medicus Regius en de dichter Huygens. Bijzondere aandacht verdient ten slotte Descartes' vriendschap niet prinses Elisabeth van de Pfalz, die als ballin in Den Haag verbleef.