Paperback met flappen, in-8, 479 pp., enkele bibliografische verwijzingen.
Van de backcover:
'De achteruitgang van ons vak komt ook doordat we alleen nog maar bereid en in staat zijn om het liefst zo vrolijk mogelijk naar onszelf te kijken. Journalistieke formules moeten vooral heel erg leuk zijn. Harde journalistiek mag eigenlijk niet meer, want dat wordt niet gewaardeerd. Uiteindelijk kan je nergens meer terecht als je hard bent geweest.' schrijft Fons de Poel. Nederlands journalist.
In 2009 riep The Guardian-journalist Nick Davies op tot een wedergeboorte van het eerzame vak van journalist. 'De meeste journalisten zijn fatsoenlijke mensen, maar een paar bad guys hebben onze reputatie verknald', verklaarde hij aan de Volkskrant.
Belangenverstrengeling die de berichtgeving over de openbare omroep beïnvloedt, de vele misvattingen over de teloorgang van de gedrukte media, faits divers en pulp die het nieuws overwoekeren, de censuur van elke - onbetamelijke mening`: het is slechts een kleine greep uit wat er allemaal misgaat in de wereld van de media. Over deze en nog vele andere misstanden gaat De vierde onmacht, een verzamelwerk waarin 22 spraakmakende en gezaghebbende auteurs de toestand van onze media en de journalistiek in Vlaanderen scherp op de korrel nemen. Journalisten, politici, academici en mediawatchers laten de lezer binnen in de achterkamers van de media, de plekken waar personaliteiten worden gemaakt en gekraakt, waar nepnieuws wordt geproduceerd en informatie geruisloos verdwijnt of verpulvert tot desinformatie. Dit boek is een vervolg op Media & journalistiek in Vlaanderen. Kritisch doorgelicht. Een actuele verkenningstocht die een nieuwe reeks onthullende feiten en verhelderende inzichten aan het licht brengt. Ook de mediakritiek zelf wordt in deze bundel kritisch aangepakt. De vierde onmacht toont niet alleen dat de media machtig zijn, maar ook dat ze dagelijks geconfronteerd worden met hun onmacht als sterke, onafhankelijke vierde macht op te treden.

Commentaar Lucas Tessens: Journalisten hebben zelden een onbevooroordeelde visie op hun beroep. Vaak is het een pleidooi 'pro domo'. Dat in een ultra-geconcentreerde mediawereld geen plaats is voor kritische stemmen, lijkt mij een evidentie. Maar eens temeer blijft de oligarchie van de Vlaamse media toegedekt en wordt er - ook in dit boek - nog geen tipje van de sluier opgelicht. Dat zelfs de Vlaamse Regulator voor de Media de eigenlijke eigenaars van de media ('media ownership', een begrip dat in Angelsaksische media-doorlichtingen wél veel aandacht krijgt) niet bij name durft te noemen (zogenaamd vanwege de wet op de privacy) is een teken aan de wand, een veeg teken aan de wand. zie onze correspondentie van 2017 met de VRM