Professor, doctor, dominee Johannes Lindeboom, Deventer 26.08.1882 - Amsterdam/ Weesp (in de trein) 13.01.1958.
Predikant (binnen de Nederlandse. Herv. Kerk): Oudorp (N.H.)1908; Berkhout 1911 en Veendam 1913-1914.
Promoveerde in 1909, te Leiden, cum laude, bij prof.dr. Pijper op de dissertatie 'Erasmus, onderzoek naar zijn theologie en zijn godsdienstig gemoedsbestaan'.

Wat betreft de hier geboden studie schreef prof.dr.W. Dankbaar het volgende.
'Hij (prof. Lindeboom) trachtte het onrecht, dat de geschiedenis hun (de randfiguren van de kerk) had aange-daan, goed te maken door hen te beschrijven, niet zonder kritiek, maar met begrip voor wat hen bezielde.
In alle ketterse bewegingen nam hij een element van individualisme en onkerkelijkheid waar: hij onderscheidde intellectualistische, mystieke en sociale ketters en had bovendien oog voor hun psychologische kenmerken.
Tot in het laatst van zijn leven bleef hij zich voor de "stiefkinderen" interesseren (...)'.
W.F.Dankbaar, in Biografisch Lexicon voor de geschiedenis van het Nederlandse Protestantisme,
Deel 1.pg. 120-123.
Hoogleraar Groningen 1914-1952.

Een citaat uit het hier aangeboden boek (Hoofdstuk 7, pg.164).
Reformatorische Individualisten Sebastiaan Franck en Schwenckfeld
'Dat de Reformatie een minder diepe caesuur deed vallen in het rhytme der geschiedenis dan men vroeger algemeen placht aan te nemen, is een denkbeeld waarmee men sedert Troeltsch' beschouwingen min of meer vertrouwd is geworden. (...). Niettemin bestaat ook dáár op menige plaats de scheiding tusschen Middel-eeuwen en "nieuwe geschiedenis" meer in de verbeelding dan in werkelijkheid. Van te voren laat zich al vermoeden dat onder die plaatsen van vrijwel onderbroken continuïteit de geestelijke gebieden van ketters en spiritualisten hun ruimte opeisen. De Hervorming had voor dezen voor zoover zij een kerkelijk verschijnsel was, ondergeschikte betekenis; hun individualisme en anti-clericalisme moesten evenzeer met de kerken met de kerken der Reformatie als met die van het pausdom in botsing komen; hun spiritualisme en hun gnostiek, hun sociaal-gericht Christendom en hun mystiek konden niet bevredigd worden door een Hervorming welke, bij alle principiëele verschil, toch zooveel sacramenteele, confessioneele en sociale tradities met geringe verandering-en voortzette. Inderdaad zien wij de stiefkinderen des Christendoms stiefkinderen blijven, (...)'.

Nog immer een veel geraadpleegd naslagwerk.
Een klassieker.