* In de zomer van 2001 vond Mieke Verstraete haar dagboek terug dat ze in Congo in de vroege jaren zeventig had bijgehouden
*
In haar dagboek geeft ze haar persoonlijke en zintuiglijke impressies van het leven in de tropen weer
*
In dit boek komt op indringende wijze een stukje Belgische postkoloniale geschiedenis tot leven
*
Tijdens de zomer van 2002 werden fragmenten uit dit boek voorgepubliceerd in De Standaard
In de vroege jaren zeventig woonde Mieke Verstraete drie jaar lang in een huis vlak bij de Congostroom in Bumba, waar zij lerares was aan het Collège Saint André. Minutieus hield zij er een dagboek bij, waarin ze haar impressies tijdens haar verblijf in de evenaarsprovincie neerschreef. Voor dit boek selecteerde Mieke uit haar oorspronkelijke geschriften. Met nostalgie blikt ze terug op haar ervaringen in het Congo van weleer.
Ze schrijft over de Congolese gebruiken, fascinerende tochten door de brousse, haar zwarte studenten, de broussepater, de leraren van het college, de boy Sylvain, haar inheemse vriendinnetje... Gaandeweg raakt zij gefascineerd door de ziel van de zwarte, die onder meer tot leven komt in de vele magische toververhalen die ze hoort.
Nu blijkt dat de vroege jaren zeventig de laatste goede jaren voor Congo zijn geweest. Zo portretteren de honderd gebundelde dagboekfragmenten ook op indringende wijze een stukje Belgische postkoloniale geschiedenis.