In januari 1965 komt Ruud, de ik-persoon aan in New York als vice-consul vna Nederland. Vanuit deze taak gaat hij naar een feest toe van een verenigin van Nederlanders die het oude Indië gekend hebben. Ze noemen zichzelf Nusantara. Op dat feest ontmoet hij zijn eerste liefde uit zijn jeugd. Dolly, die zichzelf tegenwoordig liever Dola noemt. Ze blijkt getrouwd te zijn met Menno Spanjer, een vroegere vriend van Ruud uit Indonesië. Menno was nu niet echt een goede vriend van Ruud. Ruud vond hem altijd al een beetje een dikdoener en een schreeuwlelijk.

Ruud was elf jaar oud toen hij Dolly ontmoette. Hun liefde voor elkaar verliep niet zo makkelijk in die tijd. Ze durfden er niet echt voor uit te komen dat ‘zij op elkaar waren’. Tegen zijn vriendjes, waaronder Menno, zegt Ruud dat hij Dolly maar een magere kippetje vond.
Met Menno gaat het goed, hij is schoenenverkoper en op het feest zelf nodigt hij Ruud uit voor een barbecue bij hem en Dola thuis. Ruud begint zich steeds erger aan Menno te ergeren. Volgens hem is hij nog steeds die opschepper van vroeger die ook nog eens een grote mond heeft.

Ruud en Dolly ontmoeten elkaar daarna nog een keer, op een bal voor Nederlandse Mariniers in Amerika. Menno is daar niet bij. Op dit feest weet Ruud nog niet hoe de thuissituatie bij Dola is. Dit komt hij later te weten. Aan het eind van het feest gaat Dolly mee naar Ruud’s appartement. Ze slapen samen. Twee dagen daarna belt Dolly op en vertelt dat Menno ontslagen is en dat hij in zijn zoektocht naar nieuw werk vertrokken is naar Los Angeles. Hij blijkt thuis heel gewelddadig te zijn geweest en hij is aan de drank geraakt. Hij doet ook gewelddadig waar de kinderen bij zijn. Opnieuw komt Dolly naar het appartement van Ruud waar ze weer in bed belanden. Dolly zegt dat ze Ruud nooit vergeten is en dat ze nu echt verliefd op hem is en nooit meer bij hem weg wil.

De volgende dag op het werk hoort Ruud van zijn baas, de consul, dat hij naar Nigeria overgeplaatst wordt. Als Dolly en hij dat laatste weekend weer samen zijn, durft hij het haar niet te vertellen. Hij laat haar in de waan dat ze zullen gaan samenwonen en dergelijke. De bladzijde daarop zit hij in het vliegtuig zonder afscheid genomen te hebben van Dola en hij denkt: “ Godallemachtig, wat heb ik gedaan”.