Georg Trakl geldt als een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de expressionistische beweging in Oostenrijk en Duitsland. De beelden die hij oproept wekken associaties met diepe dromen, zijn werk wordt dan ook wel vergeleken met dat van Comte de Lautreamont (pseudoniem van Isidore Ducasse).

Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde bij de verzorging van de zwaargewonde soldaten. Zij enige uitweg was de poëzie.

In Wenen publiceerde Ludwig von Ficker Trakls werk met enige regelmaat in het tijdschrift "Die Brenner" en probeerde hij een uitgever te vinden die een verzameling van zijn gedichten uit wilde brengen. Dit resulteerde in de zomer van 1913 in de publicatie van de bundel "Gedichte", door uitgever Kurt Wolff te Wenen. Na Trakls vroege dood verscheen bij dezelfde uitgever de dichtbundel Sebastian im Traum, die nog wel door Trakl zelf was samengesteld.

In Trakls werk overheerst de sfeer van de herfst, gecombineerd met donkere beelden van avond, nacht, dood, overlijden en vergankelijkheid. De gedichten zijn rijk aan Bijbelse en religieuze verwijzingen, en in vele gedichten is een openheid aanwezig die naar transcendentie neigt.

Trakls wereld is een tussenwereld, schrijft colega dichter Huub Beurskens: 'Het gedicht is 'een gestold communicatieproces, een wereld tussen mens en ding. Dat lijkt me een juiste kwalificatie. Maar mij zou toch vooral het woord 'onderwereld' hebben gelokt: het duistere, maar toch ook stenen - dus solide - pied-à-terre tussen hier en nergens, tussen hier en het diepe niets.'