Nu standbeelden sneuvelen en het Nederlandse koloniale verleden opnieuw tegenhet licht wordt gehouden, is het hoog tijd om ons weer te verdiepen in de kolonialeletteren. Want is die besmette canon nog het lezen waard? En is het geen tijd omOeroeg en De stille kracht van hun sokkel te trekken? Waarom is er amper aandachtvoor de Surinaamse en Antilliaanse literatuur? En welke boeken en schrijvers zijn ervergeten of over het hoofd gezien?Namens De Groene Amsterdammer stelde Rasit Elibol De nieuwe koloniale leeslijstsamen: een bundel essays die de koloniale klassiekers aan een noodzakelijkenieuwe lezing onderwerpen, maar daar bovenal iets naast en tegenover plaatsen.Behalve ‘de Grote Drie’ van het Indische literaire erfgoed – Multatuli, Louis Couperusen Hella Haasse – lezen we Frans Lopulalan en Suwarsih Djojopuspito, en kijken wenaar de grote schrijvers van Suriname, zoals Edgar Cairo en Astrid Roemer, en deNederlandse Antillen, van Boeli van Leeuwen tot Radna Fabias.De nieuwe koloniale leeslijst biedt een essentiële dwarsdoorsnede van de kolonialeletteren, met werk van radicale denkers, conservatievelingen en vrijheidsvechtersdat laat zien wat er in bezette tijden gebeurde en welke nasleep dit had voor lateregeneraties.Met essays van onder anderen Alfred Birney, Yra van Dijk, Lotfi El Hamidi,Theodor Holman, Warda El-Kaddouri, Michiel van Kempen, Tessa Leuwsha,Lara Nuberg, Maaike Meijer, Marja Pruis, Alfred Schaffer, Manon Uphoff, Joostde Vries en Gloria Wekker.