Uit alles blijkt wel, dat „Hier is de Vara" geen officieel gedenkboek is. Gedenkboeken worden in den regel door de jubilerende organisaties zelf samengesteld en om niet in fraai gekleurd karton gezonden naar relaties, die dan zo'n boek wel doorbladeren, maar het zelden lezen. Sluysers boek ontstond, technisch gezien, buiten de Vara om. Hij schreef het kennelijk meer als journalist, dan als hoofdbestuurder van de Vara. En het is duidelijk, dat hij is uitgegaan van deze gedachte: „Als ik een traditioneel gedenkboek schrijf, zullen daar machtig veel feiten in verwerkt kunnen worden. Tientallen radio-mensen zullen het met belangstelling lezen, maar... het zal als alle gedenkboeken weinig kans maken bij de duizenden, die zo'n geschrift nu eenmaal niet lusten. En goed beschouwd... Is die geschiedenis van de socialistische omroep niet veel te spannend en te belangrijk om dat lot te ondergaan?" Ik weet niet of Sluyser lang gezocht heeft naar het recept, dat de oplossing bracht. Mogelijk kwam het voort uit een van de invallen die veel mensen van hem kennen. Hoe dan ook: het lukte voortreffelijk.

Sluyser schiep twee figuren: Karel van Veen, een bouwarbeider en zijn vrouw Kee, „een rare, die je een beetje moet kennen om er mee te kunnen opschieten" In wezen: een echtpaar uit de socialistische beweging, zoals ze vooral onder de oude garde nog bij duizenden te vinden zijn. Mensen, wier avonden bezet waren (en nog zijn) met vergaderingen, speldjes-acties, vlaggetjes-acties, propaganda-acties. Mensen, die nog jong waren toen in de jaren dertig met nu belachelijk aandoende felheid de radio-strijd gestreden werd. Sluyser laat dit echtpaar vertellen. Hoe het begon In 1925, met een koptelefoon in een soepterrien, hoe het groeide via het zomerfeest der kopspijkertjes, door de donkerte van de bezetting naar het heden. Hij laat Karel van Veen in hoofdzaak gezellig vertellen. Met anecdoten, wat echtelijke moeilijkheden en op het einde een verliefde zoon op de koop toe. En hij slaagt er in Karel en Kee van Veen — met wat voor journalistieke foefjes dan ook — te laten leven. En hiermee had Sluyser zijn boek op poten, omdat tienduizenden in Karel en Kee zich zelf zullen herkennen. Natuurlijk kwam de auteur met Karels verhaal alleen lang niet aan de maat, die de herdenking stelde. Geen nood. Na elk hoofdstuk Karel (er zijn er vijf), laste Sluyser een hoofdstuk Sluyser in. Hoofdstukken, waarin hij zeer gedocumenteerd en zeer helder, steunend op archiefstukken, op mededelingen van anderen, maar ook op eigen ervaring, de achtergrond der dingen belichtte. Een achtergrond, die Karel van Veen en Kee, al werkten ze hard voor de Vara, met al hun vijftig levensjaren nooit hebben kunnen doorgronden. Omdat maar weinigen achter de schermen konden kijken en omdat de jaren van toen toch ook eerst geschiedenis moesten worden, om ze te kunnen zien zoals nu mogelijk is. Zo is dit boek een belangrijk boek geworden. Want voor het eerst hebben we hier in ruim tweehonderd bladzijden bijeen niet alleen de geschiedenis van de socialistische omroep, maar de geschiedenis van de socialistische omroep geplaatst in het perspectief van de algemene ontwikkeling van de omroep in Nederland.