Jacques Lipchitz (1891-1973) behoort ongetwijfeld tot de belangrijkste beeldhouwers van de twintigste eeuw. Niet alleen op stilistisch gebied was hij zeer invloedrijk, ook de manier waarop hij het kunstenaarschap invulde was erg belangrijk. Lipchitz wilde met zijn beelden een strijdbare en universeel menselijke boodschap uitdragen. Met name voor de experimentele beeldhouwers in Nederland was Jacques Lipchitz in de jaren vijftig en zestig bij uitstek degene aan wie zij zich optrokken en spiegelden. Deze publicatie geeft een uitgebreid overzicht van Lipchitz’ opmerkelijke en nog altijd fascinerende oeuvre en zijn stilistische ontwikkeling, en laat zien hoezeer zijn werk van invloed was op de ontwikkeling van de moderne beeldhouwkunst in Nederland. De artistieke ontwikkeling Lipchitz verliep grillig. Begonnen als classicist raakte hij omstreeks 1913 via zijn vrienden Picasso en Gris in de ban van het kubisme. Hoewel hij het niet veel later als te rigide, formeel weer afwees, zou hij het kubisme als artistieke mentaliteit altijd blijven omarmen. Gedurende de jaren twintig komt hij tot beelden waarin de ruimte tussen de volumes net zo belangrijk is, als de volumes zelf. Zijn reusachtige Prometheus wurgt de gier, gemaakt voor de Wereldtentoonstelling in Parijs in 1937, markeert de omslag naar de barokke beeldtaal waarmee hij na zijn vlucht naar de Verenigde Staten in 1941 furore zou maken. Zijn modellen of studies, snel geboetseerde beeldjes, zag hij zelf als de basis van zijn beeldhouwkunst.