Tekeningen van Alfons van Heusden.
Vertaald door Jenny Tuin.
Nawoord Max Nord
Typografie Harry N. Sierman. Gezet uit de Fournier en gedrukt door Geuze op Zerkall in een oplage van 175 genummerde exemplaren. Dit is nummer 132.

Luigi Pirandello (Agrigento, 28 juni 1867 - Rome, 10 december 1936) was een Italiaans schrijver van poëzie, theaterstukken en romans. In 1934 ontving hij de Nobelprijs voor Literatuur.
Pirandello wordt op 28 juni 1867 geboren in de villa 'Caos' (chaos) in de buurt van Agrigento. Zijn vader bezat een zwavelmijn, en Luigi was voorbestemd die over te nemen. Hij interesseerde zich echter meer voor de literatuur en begon in 1887 te studeren aan de Faculteit der Letteren van de universiteit van Rome. Hij verliet Sicilië dus al op redelijk jonge leeftijd. In 1889 zette hij zijn studie op aanraden van een professor voort in Bonn, waar hij in 1891 afstudeerde en zijn eerste gedichten publiceerde. Hij kreeg er ook een baan, maar keerde door heimwee in 1892 terug naar Rome, waar hij zich mede dankzij Luigi Capuana verder aan de literatuur wijdde. In 1894 trouwde hij met Maria Antonietta Portulano. Het echtpaar, dat drie kinderen kreeg (Stefano (1895), Lietta (1897) en Fausto (1899)), bleef in Rome wonen. In 1897 werd Pirandello docent literatuurgeschiedenis te Rome, en zou dit tot 1922 blijven.
Een significant jaar in het leven van Pirandello is 1903. Zijn vrouw wordt zenuwziek en zal steeds verder aftakelen, en zijn vader gaat failliet, waardoor Pirandello tot zijn afschuw moet gaan werken als docent om rond te kunnen komen. Hij ziet dit als verloren tijd. Om verder aan geld te komen intensiveerde hij zijn activiteiten als schrijver en medewerker van verschillende kranten en tijdschriften. Zo verschijnt in deze tijd zijn beroemde roman Il fu Mattia Pascal. Naast romans gaat Pirandello zich meer en meer toeleggen op het schrijven van novellen en theaterstukken. Opvallend is dat hij zijn theaterstukken in veel gevallen baseert op eerder geschreven novellen, zo is hij een 'plagiator van zichzelf'. Rond 1920 begint Pirandello groot succes te hebben met toneelstukken als 'Sei personaggi in cerca d'autore'. In 1922 breekt hij internationaal door en reist hij over de wereld met een eigen toneelgezelschap, dat gefinancierd wordt door de fascistische partij van Benito Mussolini, waar de schrijver in 1924 lid van wordt. De reden voor zijn lidmaatschap is onduidelijk, maar zou te maken kunnen hebben met Mussolini's bewondering voor Pirandello. Aan het eind van zijn leven houdt Pirandello zich ook met de cinema bezig, een medium waarin hij nieuwe mogelijkheden ziet. In 1934 ontvangt hij de Nobelprijs voor Literatuur, en hij sterft in 1936.
Thematiek
Pirandello’s werk wordt gerekend tot de stroming van het modernisme, een stroming die in Italië haar hoogtepunt kende tussen 1915 en 1930, roerige jaren van grote technologische en wetenschappelijke vooruitgang, maar ook van oorlog. In het modernisme staat de worsteling met die veranderende maatschappij centraal, waarbij oude zekerheden verdwijnen. Een centraal thema, zo niet het hoofdthema, van Pirandello’s werk, is dan ook de identiteitscrisis van zijn personages, die zich bewust zijn van de tijdgeest en die op zoek zijn naar wíe ze zijn, en die daarbij vaak meerdere persoonlijkheden hebben – uit meerdere ‘ikken’ bestaan. Het leidt vaak tot negatieve resultaten: de personages verliezen zich en raken terecht in een leefsituatie van onoplosbare tegenstellingen die levensgeluk en sereniteit tegenwerken. Zoals Pirandello zelf in een brief beschrijft, bestaat hij uit een ‘grote ik’ die sociaal is, en een gesloten ‘kleine ik’. Beide identiteiten staan op gespannen voet met elkaar, en de eerste ‘ik’ is een masker om zich achter te kunnen verbergen. Eenieder zit gevangen in zijn pogingen een werkelijkheid voor zichzelf en anderen te scheppen. Het van een masker voorzien van de waarheid is een zeer belangrijk thema. Zo maakt Pirandello een onderscheid tussen ‘vita’ (het leven – de gebeurtenissen) en ‘forma’, de manier waarop de gebeurtenissen zich manifesteren. Het leven en de vorm komen bijna nooit overeen. De spanning tussen ‘vita’ en ‘forma’ is dan ook een centraal thema in Pirandello’s werk. Zijn werk heeft Siciliaanse invloeden: veel van zijn werk speelt zich op het eiland af en de typisch Siciliaanse thematiek van de familiewaarden en het familiedrama speelt een belangrijke rol. Een belangrijk motief in zijn werk is humor. Humor is een manier om jezelf beter te leren kennen: volgens Pirandello heeft de humor twee kanten. De eerste is de spontane lach, die verschijnt als je met een komische situatie geconfronteerd wordt. De tweede kant is het vervolg: een bewustzijn van het leed achter de lach. Zo beschrijft hij een oudere vrouw die overdreven opgemaakt is, wat een lach opwekt. Maar daarna wordt het personage zich ervan bewust dat die vrouw die make-up misschien wel als masker gebruikt tegen de ouderdom, of om een eventuele jonge minnaar tevreden te stellen.
Werken
Toneel
Een van de bekendste en belangrijkste werken van Pirandello is Sei personaggi in cerca d'autore ("Zes personages op zoek naar een auteur"). In 1921 is in Rome het stuk voor het eerst opgevoerd, waar het niet gelijk gewaardeerd werd, maar naarmate de jaren verstreken is er veel bewondering ontstaan voor het vernieuwende toneelstuk.
Het werk Enrico IV (Hendrik IV), dat in 1922 in twee weken tijd geschreven werd, stelt het vernuft van Pirandello meer dan tentoon. Door de gelijkheid van naam met een werk van de Engelse Bard (Henry IV) geniet dit werk niet veel bekendheid. De complexiteit van de hoofdrol in dit stuk, maakt deze een grote uitdaging voor spelers, maar zorgt er ook voor dat het stuk slechts sporadisch opgevoerd wordt.

Alfons (Alphonsus Josephus Hubertus) van Heusden (Amsterdam, 1930 – 2000) was een Nederlands illustrator, tekenaar en grafisch vormgever. Daarnaast was hij jarenlang docent aan de Haagse Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten. Zelf heeft hij de academie niet gevolgd. Hij heeft dat naar eigen zeggen gemist: "De sfeer waarin je met elkaar tot iets kunt geraken" (interview, 1997). Als docent vond hij dat een illustrator ook iets van typografie moest weten: "Typografie is de natuurlijke omgeving van de tekening. Dus daar moet je ook een klein beetje verstand van hebben" (interview, 1997).
In 1980 verzorgde hij samen met Willem Wilmink het kinderboekenweekgeschenk Spook tussen spoken. In 1989 ontving hij de Gouden Penseel voor het door hem ook gekalligrafeerde Dat rijmt, met tekst van Ivo de Wijs. Het boek werd een jaar eerder al uitgeroepen tot een van de best verzorgde boeken van 1988. Met Ivo de Wijs maakte hij verder Groot, groter, Grootst, Even naar de brievenbus, en Roodkapje en de zeven geitjes. Hij illustreerde gedichten van Willem Wilmink (Dichter langs de huizen), en liedteksten van Ivo de Wijs (Hahaha je vader) en Jan Boerstoel (Last van goeie raad).
Stichting De Roos
Vanaf de jaren tachtig was hij jarenlang nauw betrokken bij de activiteiten van Stichting De Roos, waarvoor hij een tweetal boeken illustreerde en bij een zevental andere boeken voor de vormgeving verantwoordelijk was. Waaronder in 1982 een bibliofiele uitgave van De bruine vriend van Simon Vestdijk met etsen van Simon Koene en in 1987 The bridge of San Luis Rey, de vermaarde bestseller van Thornton Wilder, wederom met etsen van Simon Koene. Bovendien gaf hij in 1995 de aanzet tot de bibliofiele uitgave Muzikale Beelden met gedichten van Willem Wilmink en illustraties van Simon Koene bij De Schilderijententoonstelling en De Kinderkamer van Modest Moessorgski en Het Carnaval der Dieren van Camille Saint-Saëns.
De Haagse Etsclub
Van 1987 tot en met 1998 was hij verantwoordelijk voor de vormgeving van de folders en mappen van De Haagse Etsclub.
Nalatenschap
In 2011 verwierven de Bijzondere Collecties van de Universiteit van Amsterdam de 'verzameling Van Heusden' met onder meer boeken voor Uitgeverij Het Spectrum en De Arbeiderspers, en spellen voor Ravensburger, Jumbo en Egel.
(Wikipedia)