69 gedichten, grote en kleine, die Manuel Kneepkens over planten in Trompenburg geschreven heeft .
Kneepkens vertelt :
Zo ongeveer vanaf mijn eerste dag in Rotterdam, heb ik Trompenburg bezocht. Die tuin lag immers op mijn weg, iedere ochtend, naar de Erasmus-universiteit, waar ik toentertijd werkzaam was als docent Criminologie. Het was een genoegen om even in de tuin tot rust te komen alvorens les te gaan geven. Ook gaf de tuin mij de gelegenheid mijn vaderschap uit te bouwen… (sic!). In de lente ging ik er namelijk met mijn kinderen dikkopjes vangen uit de vijver en in de herfst kastanjes rapen, wat eigenlijk niet mocht… Maar dat heimelijke maakte het juist extra spannend! Daar scoorde ik als vader punten mee. En dat was nodig. Want een moeder ligt in de race voor populairste ouder altijd voorop. Zij heeft tenslotte negen maanden voorsprong .En die haal je nooit meer in.

Het was vooral zo spannend om de eigenaar van de tuin, de heer van Hoey Smit - de tuin was toen nog particulie bezit -, een echte izegrim was. ’s Ochtends liep hij met zijn sikkeneurige kop en zijn twee honden dwars door zijn tuin. En o, o, als de man geweten had dat we zijn dikkopjes (en kastanjes) ‘stalen’ … dat had gemakkelijk tot levenslange verbanning van mijn persoon uit Trompenburg kunnen leiden. Eens trad hij onverhoeds uit het struikgewas te voorschijn en keek mij streng aan: ‘Meneer K., er is een cactus uit de kas gestolen!’ Ik opende mijn regenjas als was ik een exhibitionist: ‘Meneer Hoey, hier is hij niet’. Abrupt keerde de man zich van mij af en verdween in het Hostalaantje.

Het kon niet uitblijven dat ik in de loop der tijden door al wat er op Trompenburg zo uitbundig groeide en bloeide geïnspireerd geraakte en er dus menig gedicht over heb geschreven.

Ieder seizoen loop ik tegenwoordig wel een keer met Gert Fortgens, de hortulanus van Trompenburg door de tuin. Hoogtepunt blijkt telkens weer de Zakdoekjesboom, met zijn spectaculaire bloeiwijze, waarbij de twee grote schutbladen over het vruchtbeginsel aan stralend witte zakdoekjes doen denken. Maar… er is inmiddels nòg iets bijzonders aan de hand. Bezoekers van de tuin blijken aan de takken van de Zakdoekjesboom hun eigen zakdoekjes te knopen met daarop hun wensen!

Ooit hadden immers bomen magisch-religieuze betekenis. Zo was bijvoorbeeld de eik heilig bij de Germaanse volkeren. Bonifacius werd vermoord door de Friezen, maar nooit wordt er bij verteld dat Bonifacius in zijn grote, al te grote bekeringsijver hun heilige eik had laten omhakken, en dat had dat noordelijk volkje natuurlijk enorm pissig gemaakt. Die magisch-religieuze betekenis van de Boom is zowaar in onze overigens zo hoogst rationele samenleving blijven bestaan. Denk bijvoorbeeld aan Prinses Irene, die ‘ met bomen spreekt’. (Sprekende bomen , die kwamen tot dan toe enkel in Sprookjes voor… In Sprookjes dartelen trouwens overigens ook verdacht veel Prinsessen rond…) En ook oud-kabouter Roel van Duijn schijnt dagelijks met een boom te spreken in het Westerpark. Maar ja, dat is Amsterdam, niet al te lang geleden nog bekend als het magisch centrum van de wereld .

Rotterdam achtte ik te nuchter voor dit alles... Toch, wetenschappelijk opgevoed als ik ben, meende ik de proef op de som te moeten nemen. Ik sprak daartoe een fraaie beuk aan in Het Park aan de Maas, het park onder de Euromast. Ik complimenteerde die gave sepiabruine reus, met zijn fameuze dichte roodbruine bladerdak. Ik zei hem ‘dat hij iedere zomer opnieuw het mooiste gaf , wat hij ons mensen maar kon geven, namelijk zijn schaduw… , zijn lommer, zoals de oude dichters zeggen…’ ‘Tieft op! Pleurt op!’ dreunde die beuk toen plots. (Misschien dacht hij dat ik Jules Deelder was…)

Maar Rotterdam heeft wel degelijk ook een niet-nuchtere kant. Denk maar aan het tranentrekkende lied Ketelbinkie…Want Rotterdam is een havenstad. En havensteden zitten vol nostalgie en sentiment. Telkens weer dat afscheid van matroos en matrozenlief , dat hakt er in!.

In mijn gedicht voor de Davidiana involucrata, de deftige Latijnse naam van de Zakdoekjesboom, heb ik dan ook de grote verwevenheid van Trompenburg met onze Haven willen benadrukken. Tot 1958 immers was Trompenburg, zoals al gezegd, een particuliere tuin, in het bezit van de familieVan Hoey Smit. Die planten liefhebbende havenbaronnen bezaten een groot cargadoorsbedrijf met vertakkingen overal ter wereld. Via die vertakkingen stroomden de zaden binnen.