Vertaling: L.P.J. Braat
Oorspronkelijke titel: Le sang des autres (1943)
Omslagontwerp: Max Velthuys
Motto: Dostojewski

Conditie van het boek: verkleuring door veroudering, leesvouwen in de rug

Simone de Beauvoir (1908 – 1986) was een Frans filosofe, schrijfster en feministe.
Simone de Beauvoir studeerde aan de Sorbonne literatuurwetenschap, wiskunde en filosofie. Vervolgens volgde zij een docentenopleiding aan de École normale supérieure. Daar leerde zij Jean-Paul Sartre kennen, die haar metgezel voor het leven zou worden. Sartre gaf haar de koosnaam Castor. Zij maakten de afspraak hun zelfstandigheid te behouden. Ook de seksuele omgang met anderen moest mogelijk zijn. Zij waren beiden tegen het huwelijk en vonden het huwelijk bourgeois. Simone werkte in het middelbaar onderwijs te Marseille. Sartre bleef in Parijs wonen. Hun afgesproken leefwijze heeft niet tot het laatst stand gehouden. Zowel in het werk van Sartre als in dat van Beauvoir is de invloed van de ander merkbaar.
In de Tweede Wereldoorlog werd Sartre naar het front gestuurd. De scheiding viel De Beauvoir zwaar, al gaf deze haar literaire carrière een positieve wending. Hoewel ze al jaren bezig was haar schrijverstalent te ontwikkelen, schreef ze haar eerste boek in 1938. Haar tweede boek, Uitgenodigd, verscheen in 1943. De Beauvoir meende dat het schrijven een gevolg was van het misgaan van iets in het leven van de schrijver.
Vanaf de oorlog interesseerde De Beauvoir zich voor politieke zaken. Deze speelden een belangrijke rol in haar oeuvre. Op latere leeftijd sloot zij zich aan bij de vrouwenbeweging. In 1943 kreeg De Beauvoir als lerares ontslag, waarna ze alle tijd had om zich volledig op het schrijven te richten. In 1944 werd haar boek De anderen gepubliceerd. Daarin schrijft zij: Maar de mens is gedoemd te leven; zijn eigen leven te leven. Dat betekent dat de mens met zijn/haar eigen leven noodzakelijk indringt in het leven van de ander.
De literatuur van Simone de Beauvoir wordt gerekend tot het existentialisme, een stroming waarin ook Sartre en Albert Camus een prominente rol spelen. Het existentialisme gaat uit van ieders eigen verantwoordelijkheid voor zichzelf en de wereld om zich heen. Die verantwoordelijkheid kan niet worden afgeschoven op anderen of externe omstandigheden, of religieuze of sociale conventies. In 1946 verscheen De Beauvoirs boek Niemand is onsterfelijk. Vanaf dat moment nam haar bekendheid grotere vormen aan, mede als gevolg van haar actieve politieke inzet.
In 1949 verscheen van haar hand De tweede sekse, waarin zij pleit voor de economische onafhankelijkheid van de vrouw. De Beauvoir meende dat de positie van de vrouw al sinds 1919 niet meer verbeterd was. De gehuwde vrouw was volledig afhankelijk van de man en leefde volledig in een morele en psychische afhankelijkheid van de man; dat was onacceptabel. Haar meest bekende uitspraak valt in "le deuxieme sexe" te lezen: "Je bent niet als vrouw geboren, maar je wordt (tot) vrouw (gemaakt)": "On ne naît pas femme, on le devient". Vrouwen verschillen niet van mannen door fysiologische of anatomische eigenschappen, maar het is de maatschappij die hen tot vrouw maakt. Volgens De Beauvoir zijn mannen niet in staat vrouwen tot volwaardige individuen te maken. Mannen leven alleen voor zichzelf en maken de vrouwen dienstbaar aan zichzelf. Zij verwijst naar de cartesiaanse filosoof Poullain de la Barre (1647-1725): Al wat door mannen over vrouwen is geschreven, is verdacht, omdat de man zowel de rechter, alsook zelf partij is in het geschil. Juist vanwege dit boek is Simone de Beauvoir de inspirator van het nieuwe feminisme.
In 1954 kwam de roman De Mandarijnen uit, waarvoor De Beauvoir in datzelfde jaar de Prix Goncourt ontving. Het boek werd in 1958 gevolgd door haar memoires Mémoires d'une jeune fille rangée waarin zij de in haar bourgeois-omgeving heersende vooroordelen en vernederende tradities beschrijft en hoe zij zich daaraan als vrouw heeft weten te ontworstelen. Na de dood van haar moeder schreef Simone Une mort très douce, welk boek in 1964 is uitgebracht. Les belles images verscheen in 1966 en La vieillesse in 1970.
Simone de Beauvoir was erg geëmotioneerd toen Jean-Paul Sartre in 1980 overleed. Zij schreef daarna een heel persoonlijk en intiem verslag over de laatste tien jaren met hem: La Cérémonie des adieux: Jean-Paul Sartre.
(bron: Wikipedia)

Tweede Weeldoorlog - Frankrijk