Pesterijen onder kinderen kunnen heel ver gaan. Op een dag kan Manon het gesar op school niet meer verdragen en reageert doldriftig. Ze verwondt een meisje dat haar eigenlijk nooit iets in de weg heeft gelegd. Nu kruipt Manon helemaal in haar schulp. Zijn haar handen duivelshanden geworden?Thuis sluit ze zich op in haar kamer, ze weigert te praten en weigert te eten.Ze schrijft op wat haar al maanden bezighoudt. Hoe ze op school het mikpunt van gesar is, vanaf de eerste dag dat ze in het dorp zijn komen wonen. Haar ouders heeft ze er nooit mee lastig willen vallen. Haar moeder heeft een boetiek in de stad die veel aandacht vraagt. Zij onderhoudt het gezin, terwijl Manons vader druk bezig is hun grote oude huis te vertimmeren tot een, nogal idealistisch opgezet, kinderhotel. Hij is een kunstenaar: hij tovert de kamers om in oerwouden en duikboten. Maar de ideeën van papa en mama botsen steeds vaker - en ze maken bijna ieder dag ruzie. Door het geroddel van haar klasgenoten begint Manon haar moeder er zelfs van te verdenken troost te zoeken bij de dokter. De vijandige sfeer van school dringt zo ook bij haar thuis binnen.Met veel geduld probeert haar vader Manons vertrouwen terug te winnen. Als ze op een dag samen een wandeling naar het bos maken en Manon er een van de treiteraars tegenkomt, lukt het haar opeens om haar grote geheim vertellen.Heide Boonen tekent subtiel en met groot inlevingsvermogen de eenzaamheid van een meisje dat alleen staat tegenover 'de groep': een situatie waarin veel kinderen vroeg of laat komen te verkeren.