De term filioque, die aan het Symbolum Nicaenum Constantinopolitanum (381) is toegevoegd, is een cruciale theologische kwestie die nog altijd zorgt voor hartstochtelijke discussies tussen het Oosten en Westen. Met dit onderzoek wil ik een bijdrage leveren aan dit voortgaande debat. Gezien het belang van Gregorius van Nyssa en Augustinus van Hippo voor de trinitarische tradities van respectievelijk het Oosten en het Westen, bestudeer, analyseer en vergelijk ik hun denken, om daardoor een antwoord te formuleren op de volgende hoofdvraag: Welk uitgangspunt voor toenadering biedt het patristische tijdperk voor de hedendaagse discussie tussen het Oosten en Westen over het filioque? Hoofdstuk 1 plaatst deze hoofdvraag in de juiste historische context, en schetst de relevantie ervan voor het christelijk geloof nu. Hoofdstuk 2 geeft een diepgaandere analyse van verschillende argumenten die gedurende de laatste decennia zijn gebruikt. Verder identificeer ik hierin de vier theologische kwesties die hierbij nog steeds een rol spelen: de definitie van het monopatrisme; de definitie van de rol van de Zoon in de uitgang van de Geest; de definitie van de relatie tussen οἰκονομία en θεολογία; en de definitie van de hypostatische eigenschap van de Heilige Geest. Met het oog op deze kwesties onderzoek ik in hoofdstuk 3 en 4 Gregorius’ en Augustinus’ trinitarische en spirituele theologie. In hoofdstuk 5, maakt de bestudering van Gregorius en Augustinus het mogelijk hen analytisch te vergelijken. Deze vergelijking brengt overeenkomsten tussen beide kerkvaders aan het licht, en vormt de patristische bijdrage aan de hedendaagse discussie over het filioque.