Functies die hersenen op welke manier dan ook prikkelen. En dat is vrijwel alles om ons heen. Die processen zijn niet eenvoudig. De laatste jaren wordt dat steeds duidelijker. Het vak van de hersenwetenschap heeft zich dan ook ontwikkelt van ' grove' anatomie, naar meer specifieke circuits en neurobiologische processen, die deels hormonaal, deels door neurotransmitters gestuurd worden. De neurotransmittersystemen, zoals dopamine, serotonine, noradrenaline en acetylcholine, die sinds jaar en dag gerelateerd worden aan psychische functies, blijken gelieerd te zijn aan een groot aantal verschillende receptortypen, die op zich weer functioneel anders reageren. Met andere woorden het is niet alleen de neurotransmitter, maar ook het receptortype dat specifieke eigenschappen heeft. Als dat het enige zou zijn wat van belang is, dan zou het niet eens zo ingewikkeld zijn, maar al deze receptoren staan ook onder invloed van onze genetische opbouw waarbij receptoren met genetische varianten tot andere uitkomsten kunnen leiden onder specifieke omstandigheden. Het 'gen' of liever de 'genvariant' kan onder bepaalde omstandigheden sturing geven of een receptor om het heel simpel te zeggen linksom of rechtsom gaat. Dat geldt ook voor hormale systemen waarvan we weten dat ze van belang zijn bij psychische functies. De belangrijkste hiervan is ongetwijfeld het cortsiolsysteem, waarbij met name de glucocorticoidreceptor van belang is. Bij de stressrespons blijken de verschillende genetische varianten van de glucocorticoidreceptor van belang of stress adequaat verwerkt wordt, waarbij er geen pathologie ontstaat, of aanleiding geeft tot iets als een posttraumatische reactie.