Flaptekst

“Herstel van recht en veiligheid en vernieuwing in vrij overleg”. Dit was de nobele opdracht van Hare Majesteit in 1946 aan de meer dan honderdduizend jongemannen die al dan niet vrijwillig naar Nederlands-Indië (het huidige Indonesië) werden uitgezonden.

Veel van ‘onze jongens’ geloofden in de mooie woorden van Hare Majesteit, maar de Nederlandse politiek anno 1946 bleek een heel ander doel met Indonesië te hebben. Een doel dat zo goed als zeker in het verlengde lag van het verleden. Dat verleden werd vooral gekenmerkt door eeuwenlange koloniale repressie waarin juist géén ruimte was voor ‘recht en veiligheid’, laat staan voor ‘vernieuwing in vrij overleg.’

De dienstplichtige infanteriesoldaat Jan Boonstra was één van hen. Het dagboek dat hij gedurende zijn verblijf bijhield, biedt ons nu, 75 jaar na dato, een persoonlijke inkijk in een deel van hun missie. Ondanks de weerstand van Jan Boonstra om uitgezonden te worden naar Indonesië wordt ook hij gedurende deze escalerende strijd steeds fanatieker. Aangevoerd door een meedogenloze luitenant laat hij zich meeslepen in een smerige guerrillaoorlog. En terwijl hij, net als veel van zijn medesoldaten, fysiek en psychisch bijna bezwijkt, blijft hij tot bijna aan het eind van zijn missie trouw aan alle opdrachten. Maar, met het einde van een bloedige strijd in zicht, komen ook de vele frustraties naar boven.

Om dit beeld completer te maken heeft Wil Boonstra, zoon van deze infanteriesoldaat, het dagboek verder aangevuld met gegevens over de nationale en internationale politieke ontwikkelingen.

Evident is in ieder geval het gegeven dat deze jongens een oorlog werden binnen gerommeld. Een waarbij een mensenleven niets waard was, en waarbij je beste vrienden, zoals in het geval van Jan Boonstra, tevens ten dienste stonden van je grootste vijand.