De belanstelling voor het werk van Jane Austen is de laatste jaren sterk toegenomen. De oude verwijten dat zij in haar roman maar één verhaaltje vertelt - hoe een jong meisje getrouwd raakt - en maar één klasse van de maatschappij beschrijft - de gegoede middenstand van het Zuid-Engelse platteland -, worden niet langer geaccepteerd: het verhaal blijkt een spannende detectiveroman, waarin het meisje op zoek is naar de man op wie zij verliefd zou kunnen worden en die haar moet behouden voor het treurige bestaan van oude vrijster, verpleegster of gouvernante. En in haar beschrijving van het wel en wee van de middenklasse kan Jane Austen har nog altijd zeer actuele ideeën kwijt, haar afkeer van de onoprechtheid en banaliteit van de mensen in hun dagelijkse omgang.





In Pride and Prejudie kampen de heer en mevrouw Bennet met het probleem dat maar liefst vijf dachters moeten worden uitgehuwelijkt, van wie een, zo mogelijk, aan neef William, een sullige geestelijke. Elizabeth Bennet voelt niets voor deze gegadigde en stuit op haar verdere speurtocht op de rijke, hooghartige Darcy. Deze 'lover story' belooft aanvankelijk wienig goeds, want de vraag voor Elizabeth is: hoe ver kan een kritisch, onafhankelijk meisje gaan, wanneer zij bij het verwezenlijken van haar verwachtingen van het leven zo weinig mogelijk water bij de wijn wil doen? Het resultaat van haar zoektocht is tevens zelfinzicht.





Ook stylistisch gezien is het werk van Jane Austen van grote klasse: 'Pride and Prejudice is een werk als Le Nozze di Figaro. Haar werk is, evenals het werk van Mozart, vitaal en tintelend van leven, vrolijk met soms een melancholieke ondertoon.' - Maarten 't Hart