Als Medina haar echtgenoot Samater verlaat, gist iedereen verbaasd naar de reden. Is het omdat hij minister is ge­worden van de Generaal, ter­wijl zij uit ervaring weet dat hij in die functie niets tegen het regime zal kunnen uit­richten?
Is het vanwege de dreigende aanwezigheid van haar schoonmoeder, die loert op een kans om Medina's dochter Ubax te laten besnijden? Is het om Samater en zijn moeder tot een definitieve confrontatie te dwingen, wat indirect zou neerkomen op een confrontatie tussen hem en de Generaal?
Of is het omdat ze een boek schrijft tegen het regime en haar echtgenoot de minister niet wil compromitteren? Nuruddin Farah schept een sfeer waarin de dwingende in­vloed van staat en traditie op het leven van individuele per­sonen voelbaar aanwezig is. Het verzet van de jonge ont­wikkelde vrouw en anderen hiertegen heeft iets van sar­dientje spelen, een Somalische vorm van diefje-met-verlos.
Nuruddin Farah werd in 1945 geboren in Baidoa, Somalië. Hij studeerde wijsbegeerte en literatuur aan de universiteit van Chandigarh, India.

Sinds 1974 leeft hij in balling­schap; hij doceerde onder meer in Londen, Rome, Bayreuth en diverse steden in Afrika. Sar­dientje spelen maakt deel uit van zijn trilogie 'Variaties op het thema van een Afrikaanse dictatuur', waarin hij vanuit verschillende invalshoeken het regime van Siad Barre aan de kaak stelt. De afzonderlijke de­len — eerder verschenen 'Zoete melk, Zure melk' en 'De patri­arch en de generaal' — laten zich lezen als op zichzelf staande romans.