Omslag: 'De moord op de onnozele kinderen' van Pieter Brueghel
Motto ontleent aan 'Tijl Uilenspiegel en Lamme Goedzak in Vlaanderen' van Charles de Coster
Met bronnen
5e druk
'Het Geuzenboek' is het 3e deel van de trilogie over de sociale ontwikkelingen in Aalst en Vlaanderen. Deel 1 is 'Pieter Daens' en deel 2 'De Zwarte Hand'

conditie: wat gebruikelijke vergeling, verkleurde boekrug, enkele scheurtjes in het stofomslag, naam van een vorige eigenaar op de franse pagina

Het geuzenboek is de postuum, in 1979 verschenen, laatste roman van de Vlaamse schrijver Louis Paul Boon.
Het Geuzenboek gaat over de bos- en watergeuzen in de 16e eeuw in de Nederlanden. Het is derhalve een historische roman die aandacht besteedt aan de strijd van de Zuidelijke 'Nederlanders' tegen de Spanjaarden.
In de inleiding geeft Boon aan dat hij vooral gebruikgemaakt heeft van het werk De opkomst van de Nederlandse Republiek van John Lothrop Morley en Het Hongerjaar 1566 van Erich Kuttner. Maar ook werken van tijdgenoten Marcus Van Vaernewijck en van Bernardus De Jonghe gebruikte hij voor deze roman. Boon besluit zijn "Woord vooraf" met de woorden:
"Zo wil dit Geuzenboek dan een soort bijbel zijn, waarin vastgelegd werd hoe de vromen en rechtzinnigen konden uitgeroeid [worden] door heerszuchtigen die het woord van Christus tot een godslasterlijk woord maakten, en in zijn naam duizenden en duizenden ombrachten door vuur en water, door strop en zwaard".
Boon publiceerde onder de titel Jan Camerlinck en de Bosgeuzen in 1567 een voorpublicatie in Maatstaf 27 (1979)

Louis Paul Boon (1912 – 1979) was een Belgisch schrijver van onder meer poëzie, romans, novellen, pornografie, cursiefjes (Boontjes), kunst- en literaire kritieken. Daarnaast was hij kunstschilder. Hij is vooral bekend van de romandiptiek De Kapellekensbaan (1953) / Zomer te Ter-Muren (1956) en van Menuet (korte roman, 1955).
Als vernieuwer van het naoorlogs proza manifesteerde Boon zich voor het eerst met de publicatie van Mijn kleine oorlog (1947), dat bestaat uit iets meer dan dertig kronieken over de oorlog, elk zo'n anderhalve bladzijde lang en veelal afgerond met een pointe. De ik-verteller, Louis, is de hoofdpersoon van de eerste kronieken maar blijft daarna vooral op de achtergrond. Bijna elk verhaaltje kent andere hoofdpersonages, zodat een ware portrettengalerij ontstaat. Bovendien voegde Boon nog fragmentarische aantekeningen over de oorlog toe, waardoor de paradoxale indruk ontstaat dat de uitgewerkte kronieken een zowel willekeurige als exemplarische greep behelzen. Hoewel de meerderheid van de kronieken een verhalend karakter heeft, zijn daaronder ook brieven ('Brief aan mijn vriend den schilder'), protesten ('Prijzen'), betogen ('Self-defense'), of oproepen ('Aan allen...').
In dezelfde periode schreef Boon ook zijn eerste korte proza, Maagpijn (novelle) en 'Uitleenbibliotheek (novelle)', welke in 1952 onder de titel Twee spoken verschijnen in De Boekvink-reeks, een serie waarmee uitgeverij De Arbeiderspers kortere prozawerken onder de aandacht bracht. Het was Boons eerste publicatie bij een Nederlandse uitgeverij.
Boons dubbeltalent zou in zijn gehele carrière als schrijver en schilder tot een geweldige productie leiden, met name in de jaren vijftig en zeventig (qua schrijfwerk), en de jaren zestig en zeventig (qua schilder- en beeldhouwwerk).
In de jaren zeventig publiceerde Boon enkele historisch georiënteerde romans. In 1971 verscheen Pieter Daens, over de sociale en politieke strijd aan het einde van de 19de eeuw in de stad Aalst. De Zwarte Hand (1976) gaat over de 'anarchisten' die Aalst aan het begin van de twintigste eeuw onveilig maakten en schetst het 'dubbelleven' van een erotisch ontspoorde politieman. Hij had ook een vast cursiefje op de radio.[2]
Postuum verschenen onder andere Het geuzenboek (1979) en Eros en de eenzame man (1980) dat Boon op zijn 67ste verjaardag voltooide, iets minder dan twee maanden voor zijn dood
(bron: Wikipedia)

Luther - anabaptisten - calvinisme - Alva - Spaanse furie - Gent - 16e eeuw