Dankzij een tip van een van onze lezers uit Limburg hebben we genoten van Mamma Sicilia, een heerlijke verzameling verhalen over Sicilië. De verhalen zijn opgetekend door Pieter Beek, die van 2006 tot en met de zomer van 2009 op Sicilië woonde, in de heuvels boven Noto.
Pieter deelde zijn eilandervaringen in het maandblad Zuiderlucht. Eerst rechtstreeks vanaf Sicilië, in de reeks Siciliaanse notities, later, na zijn terugkeer, in de reeks Siciliaanse herinneringen. De mooiste stukjes uit deze rubrieken zijn nu gebundeld in Mamma Sicilia. Wij delen vandaag twee korte fragmenten uit twee van de heerlijk herkenbare verhalen:

Olijfolie
‘Op een zaterdagochtend in november togen we voor dag en dauw naar de olieperserij van Rossolini. Het zag er al zwart van de boeren en vooral van de grote bakken olijven. Ik schreef me in, betaalde vijftig euro en wachtte keurig op mijn beurt. Bij het lezen van een groot bord met de melding dat partijen van minder dan 300 kilo niet geperst zouden worden, ging ik me wat ongemakkelijk voelen. Maar Corrado stelde me gerust: ‘Daar houden ze zich hier niet aan.’

Daarna heb ik hem urenlang niet meer gezien. Niet toen ik na zes uren wachten eens ging vragen wanneer ik eigenlijk aan de beurt was (‘Och meneer, uw naam was zo moeilijk te schrijven, dus ik ben helemaal vergeten hem op de lijst te zetten’), niet toen de boeren begonnen te morren toen mijn naam toch tussen andere namen werd ingevoerd, niet toen mijn olijven gewogen werden en er niet meer dan 255 kilo in de bak bleek te zitten.’


Op een zaterdagochtend in november togen we voor dag en dauw naar de olieperserij van Rossolini. Het zag er al zwart van de boeren en vooral van de grote bakken groene olijven. Ik schreef me in, betaalde vijftig euro en wachtte keurig op mijn beurt. Bij het lezen van een groot bord met de melding dat partijen van minder dan 300 kilo niet geperst zouden worden, ging ik me wat ongemakkelijk voelen. Maar Corrado stelde me gerust: "Daar houden ze zich hier niet aan".
Daarna heb ik hem urenlang niet meer gezien. Niet toen ik na zes uren wachten eens ging vragen wanneer ik eigenlijk aan de beurt was ("Och meneer, uw naam was zo moeilijk te schrijven, dus ik ben helemaal vergeten hem op de lijst te zetten"), niet toen de boeren begonnen te morren toen mijn naam toch tussen de andere namen werd ingevoerd, niet toen mijn olijven gewogen werden en er niet meer dan 255 kilo in de bak bleek te zitten.