Simone de Beauvoir studeerde aan de Sorbonne literatuurwetenschap, wiskunde en filosofie. Vervolgens volgde zij een docentenopleiding aan de École normale supérieure. Daar leerde zij Jean-Paul Sartre kennen, die haar metgezel voor het leven zou worden. Sartre gaf haar de koosnaam Castor. Zij maakten de afspraak hun zelfstandigheid te behouden. Ook de seksuele omgang met anderen moest mogelijk zijn. Zij waren beiden tegen het huwelijk en vonden het huwelijk bourgeois. Simone werkte in het middelbaar onderwijs te Marseille. Sartre bleef in Parijs wonen. Hun afgesproken leefwijze heeft niet tot het laatst stand gehouden.[1] Zowel in het werk van Sartre als in dat van Beauvoir is de invloed van de ander merkbaar.

In de Tweede Wereldoorlog werd Sartre naar het front gestuurd. De scheiding viel De Beauvoir zwaar, al gaf deze haar literaire carrière een positieve wending. Hoewel ze al jaren bezig was haar schrijverstalent te ontwikkelen, schreef ze haar eerste roman (Primauté du spirituel) pas in 1937, maar die werd pas veel later, in 1979, gepubliceerd. Haar tweede roman, L'Invitée(Nederlandse vertaling: 'Uitgenodigd'), verscheen in 1943. De Beauvoir meende dat het schrijven een gevolg was van het misgaan van iets in het leven van de schrijver.


Ontmoeting van Simone de Beauvoir, Jean-Paul Sartre en Che Guevara op Cuba in 1960
Vanaf de oorlog interesseerde De Beauvoir zich voor politieke zaken. Deze speelden een belangrijke rol in haar oeuvre. Op latere leeftijd sloot zij zich aan bij de vrouwenbeweging. In 1943 kreeg De Beauvoir als lerares ontslag, waarna ze alle tijd had om zich volledig op het schrijven te richten. In 1944 werd haar roman Le sang des autres (Nederlandse versie: 'De anderen') gepubliceerd. Daarin schrijft zij: Maar de mens is gedoemd te leven; zijn eigen leven te leven. Dat betekent dat de mens met zijn/haar eigen leven noodzakelijk indringt in het leven van de ander.