Met een woord ten geleide van Dr. L.M. van Dis en een inleiding van Dra. M.-A. Jacobs
17e dr. - Jacobus van Looy

Conditie: gebruikelijke stickers

Jacobus (Jac) van Looy (1855 – 1930) was een Nederlands schilder en schrijver.
Rond 1900 was Van Looy - druk publicerend - een van de meest gelezen schrijvers in Nederland en werd in die jaren sterk gewaardeerd binnen de kringen van de Tachtigers, zoals onder andere door Albert Verwey die hem zonder medeweten liet debuteren in het letterkundig tijdschrift De Nieuwe Gids. Het meest bekend werd hij met zijn deels autobiografische trilogie Jaapje, Jaap en Jakob; hierin beschreef hij het leven in het Haarlemse weeshuis en zijn tijd als drukkers- en schildersleerling. Zo krijgt de lezer een beeld van het Haarlem van de jaren 1860/1870. Deze trilogie is 19 keer herdrukt. Ook in de literatuurgeschiedenis nam Van Looy een halve eeuw lang een eigen en belangrijke plaats in.
Van Looy maakte deel uit van een groep schrijvers die in 1885 als redactie De Nieuwe Gids van de beweging 'de Tachtigers' naar buiten zou treden; toen was Van Looy echter in Italië en Spanje vanwege de verplichtingen vanuit de hem toegekende Prix de Rome-beurs; de reden waarom zijn vrienden hem exemplaren van het nog jonge tijdschrift moesten toesturen. Frans Erens beschreef hem als iemand die actief was in de discussies in de Port van Cleve, waar de groep elkaar regelmatig trof, en die in staat was om zijn opvattingen over literatuur en schilderkunst goed te verwoorden. Veel van de door Van Looy beschreven zaken bestaan nog of zijn herkenbaar, andere zijn volkomen veranderd of geheel verdwenen. Andere werken van hem zijn onder andere Reizen, Proza, Nieuw proza en Feesten. Daarnaast vertaalde hij werken van Shakespeare, zoals Macbeth, Hamlet en As you like it. Van deze vertalingen verschenen edities met fraaie illustraties van Rie Cramer. Verder schreef hij gedichten die in diverse publicaties verschenen, maar pas in 1932 door zijn weduwe werden verzameld en uitgegeven. Zijn stijl van schrijven wordt wel omschreven als 'schilderen met woorden'. Van Looy hanteerde een zeer eigen taalgebruik waarin onder andere sferen en kleuren (een herinnering aan zijn tijd als schildersleerling) een rol spelen.
Tot circa 1930 werd het 'prachtig schilderend proza' van Van Looy hoog gewaardeerd bij de literaire kritiek; bij zijn dood dat jaar werd hij nog als een groot schrijver herdacht.