Persius Flaccus (34 - 62 na Chr.) en Juvenalis (ca. 60 - 140 na Chr.) zijn mèt Horatius de belangrijkste Latijnse satirische dichters. Van hen is Juvenalis zonder twijfel het grimmigst in zijn hekeling van alles wat hem ergerde. Voor deze uitgave brachten de dichters Lukas Schermer (Haarlem 1688 - Haarlem 1711) en Pieter Vlaming (Amsterdam 1686 - Haarlem 1734) op verzoek van de Haarlemse uitgever-boekverkoper Wilhelmus van Kessel een aantal bestaande vertalingen bijeen (de oudste dateerde van 1653) en zorgden zelf voor de negende, twaalfde, vijftiende en zestiende satire van Juvenalis. Drie vertalingen zijn gemaakt door een zekere Emilius Elmeguidi, een naam die door van Doorninck en Geerebaert nog als een pseudoniem werd beschouwd van Matthijs van de Merwede, maar die waarschijnlijk een anagram is van de Rotterdamse regent Guilielmus de Meii of Willem de Mey (1658 - 1709). Enkele andere vertalers zijn Laurens Bake, Jacob Westerbaan, Matthijs van de Merwede en Jeremias de Dekker. Vlaming heeft behalve twee vertalingen ook een beschouwing over de satire bijgedragen, voorafgegaan door een brief aan J.B.W., J.G. en G.M., initialen die toebehoren aan achtereenvolgens Jan Baptista Wellekens, Jan Goeree en Gerard Muyser, goede vrienden met wie Vlaming kennelijk de uitgave eerst had besproken. De voorrede is ondertekend door Van Kessel, maar Margaretha Cox-Andrau acht het niet onmogelijk dat Lukas Schermer de eigenlijke auteur ervan is, zoals Vlaming in de biografie van zijn jonggestorven vriend schrijft. De schimpdichten van Persius Flaccus hebben een eigen titelpagina en zijn afzonderlijk gepagineerd.