Hannie Kleinbos (*Bandoeng, 10 april 1931) was drie keer in haar leven \"emigrant\": ze vertrok uit Indië naar Nederland, van Nederland naar Italië en van Italië naar Frankrijk. Naast Het Gelijk beschrijft hoofdzakelijk Hannies jeugd in Indië, waar zij al in haar jonge kinderjaren in aanraking kwam met spanningen en verdriet in haar familie. Toen vader - gedreven door zijn Nederlandse gezindheid! - lid werd van de NSB, was dit funest voor de verhoudingen binnen het gezin. In 1940 maakte het Nederlandse Bestuur de fout Hannies vader gevangen te nemen. In 1942 maakten de Japanners de fout hem vrij te laten, waarop hij opnieuw werd geïnterneerd. Hannie verbleef in de bezettingstijd buiten het kamp. Terwijl over het leven in de Japanse kampen talrijke werken zijn verschenen van ex-geïnterneerden, hebben \"buitenkampers\" tot nu toe heel weinig over hun ervaringen tijdens de Japanse bezetting geschreven. Waarom dit verschil? Waarschijnlijk is het als volgt te verklaren. In de kampen werd het leven bepaald door de Japanners. Er was weinig tot geen ruimte voor eigen beslissingen, men was slachtoffer! Buiten het kamp moest elke alleen gebleven vrouw zelf maar zien hoe zij (en haar kinderen) kon overleven; zich daarbij terdege bewust van haar eigen verantwoordelijkheid voor de gemaakte keuzes. Er is toen veel gebeurd waarover men liever niet wilde praten en evenmin wilde schrijven. Hannie Kleinbos heeft de behoefte gevoeld iets van die werkelijkheid naar buiten te brengen. Tegelijkertijd is ze een persoonlijke confrontatie aangegaan met de ideologieën die in die laatste koloniale periode meespeelden.