`Het aantal kleuters dat bij buik- of hoofdpijn om `Peister, peister', `Pleis, pleis' of `Pleite pleite' jengelt en de plastic placebo zonder diepere diagnose krijgt opgeplakt is onlangs door iemand van het ministerie van Defensie geschat op drie miljard gulden per jaar! Op alle doosjes moderne Pleister staat een Leuk Joch, met een pleister over zijn neus. Wij hebben de ouders van deze joch opgezocht en aan de vader (moeder was uit werken) gevraagd wat er onder die pleister zat. Niks, zei deze vader. Gewoon Christophers eigen neusje. Dus uw Christopher had niks? Nee. Niet met de neus op de keiharde rand van de marmeren vensterbank geklapt of bij het steppen met zijn stepbeen uitgegleden en met de rug van zijn neus op de stuurpen geslagen zodat het bloed eruit spoot? Nee hoor, gewoon, voor de foto. En of Christopher in het echt veel pleister gebruikte? Nou! Wel een doos per week. Was het dan zo'n wildebras? Nee hoor, meestal was het psychies. Als hij wel verdrietig was, kreeg hij een plastic pleister op zijn neus. Een hoogwaardig geperforeerde pleister, waterbestendig en een goede luchtcirculatie waarborgend, waarbij over het sterk absorberende, met een diepwerkend antisepticum geïmpregneerde wondkussen een dun speciaalgaas van gladde polyester draden ligt geweven. Nee, dan die joekels van vuile `stoffen' pleisters waar wij altijd onder zaten! Waar centimeters hoge, plakkerige, zwartrubberen vuilranden van restten, die je met een halve liter wasbenzine nog maar moeilijk wegkreeg. En wel zwarte condooms op de markt brengen, maar nog steeds geen zwarte pleisters. Of moeten we hier de nieuwe transparante non-gekleurde tutpleister als een klein maar laf gebaar van goede wil zien? Dan moest er nu ook maar eens een foto van een gezellige Surinaamse menéér in die Albert Heijn-advertenties.'