Ton Hillebrand wordt 12 mei 1914 in Agram, het huidige Zagreb, geboren, ruim een maand voordat de Eerste Wereldoorlog begint. Zijn vader, officier in het Oostenrijkse leger, wordt naar Pula gestuurd om de monarchie te verdedigen tegen de opstandige Italianen; zijn moeder en haar pasgeboren kind vinden in die woelige oorlogsjaren onderdak bij hun familie in Moravië (Tsjechië). Na de oorlog wordt het gezin in Wenen herenigd. De herinneringen van Ton Hillebrand geven een prachtig tijdsbeeld van de turbulente ontwikkelingen in Europa vanaf de Eerste Wereldoorlog tot heden. Door het uiteenvallen van het Oostenrijks-Hongaarse Rijk aan het einde van de Eerste Wereldoorlog en de daaropvolgende ontreddering, de economische crisis en de enorme inflatie, worden velen gedwongen naar alternatieven te zoeken om te overleven en zo emigreert het gezin Hillebrand naar Nederlands Indië. Bij gebrek aan goede scholing aldaar komt Ton Hillebrand voor zijn HBS-opleiding op het katholieke internaat Rolduc terecht. Na zijn eindexamen studeert hij geneeskunde te Utrecht en wordt praeses van de katholieke studentenvereniging Veritas. Hij volgt zijn opleiding tot internist in het St. Antonius Ziekenhuis te Utrecht, trouwt met Phili van de Meerendonk en vestigt zich in het vierde jaar van de Tweede Wereldoorlog in Venray. Daar komen zij al snel midden in het oorlogsgeweld terecht. Venray ligt tussen twee fronten, de Engelsen aan de ene, de Duitsers aan de andere kant. In de zesennegentig jaar van zijn leven heeft hij grote veranderingen meegemaakt. Hij overleeft twee wereldoorlogen, leert in Indië rijden in de T-Ford van zijn vader, spoort later per Oriëntexpres naar Oost-Europa en beleeft de eerste postvluchten van Amsterdam naar Batavia, o.a. de beroemde vlucht van de Uiver. Hij werkt veertig jaar, tot aan zijn zeventigste, als internist en geneesheer-directeur in Noord Limburg. Hij maakt de opkomst mee van penicilline en sulfa-preparaten, de eerste nierdialyse, de ontwikkeling van ECG apparatuur en de moderne tuberculosebehandeling. In de jaren zeventig speelt hij een belangrijke rol bij de exhumering van pater Arnoldus Janssen (SVD), die in 1975 Zalig en in 2003 Heilig verklaard wordt. Hij brengt een eerbetoon aan de zusters van de Goddelijke Voorzie-nigheid met hun belangeloze, liefdevolle inzet voor het ziekenhuis in Tegelen. In de jaren zeventig staat hij aan de wieg van de fusie van de Noord Limburgse ziekenhuizen Venlo, Tegelen en Venray. Dankbaar voor alles waartoe hij nog in staat is, deels gehandicapt vanwege een spraakstoornis, heeft hij de opbrengst van dit boek bestemd voor de organisatie van de Paralympics.