In oktober 1970 schreef Botho Strauss een artikel in Theater Heute, het West-Duitse theatertijdschrift waarvan hij toen redacteur was. In dat artikel noemde hij 'De rit over het Bodenmeer', een stuk van Peter Handke (dat BAAL in het seizoen 1974 -'75 op het repertoire had). De "rit" waaraan dat stuk zijn titel ontleent is die van een ruiter die in snelle vaart over een bevroren meer galoppeert, zonder dat te weten. Op de kant aangekomen kijkt hij om en ziet hoe de dunne ijslaag scheurt. Pas dan realiseert hij zich wat er gebeurd is: daarop, zich bewust van het gevaar, dat inmiddels in feite al achter de rug is, schrikt hij zich letterlijk dood.
Strauss vergelijkt "de rit" met de manier waarop we waarnemen, met de manier waarop ons verstand functioneert, met het systeem dat we hanteren wanneer we de gebeurtenissen om ons heen interpreteren. Hij constateert dat we ons tevreden stellen met een "provisorische, poreuze ordening", die op het moment dat we ons van het provisorische, poreuze ervan bewust worden de waanzin of een toestand van permanent slaapwandelen tot gevolg heeft.
Met andere woorden: zolang we de werkelijkheid niet onder ogen zien weten we ons nog wel te redden, maar zodra we dat wel doen is er geen houden meer aan.
In dezelfde tijd dat hij dit artikel schreef moet Strauss bezig zijn geweest met 'De Hypochonders', zijn eerste stuk, dat in 1971 in première ging. Van daar dat het niet al te absurd is om een metafoor van een stuk van Peter Handke door te trekken naar dit van Botho Strauss
De mensen uit 'De Hypochonders' bevinden zich op glad ijs. Ze zijn nog niet aan de kant, ze hebben de doodschrik van de ruiter nog niet kunnen beleven. In volle vaart rennen ze van oever naar oever, en achter hen scheurt het ijs. Ze zien de scheurtjes niet: de elementen waaruit het leven bestaat komen henzelf logisch en vanzelfsprekend voor.
Wij zien de scheurtjes in het ijs wel; wij zien wel dat hun leven gebaseerd is op een onhoudbaar systeem.
Of dat inzicht een voorrecht is valt te betwijfelen: de Hypochonders kun je weinig verwijten, maar wel moeten wij onszelf - omdat we die scheurtjes in het ijs zo duidelijk waarnemen - de vraag stellen waar we onszelf, als ruiters, bevinden. Nog op het krakende ijs, of al aan de kant, op het punt om om te kijken en ons dood te schrikken?