Dit is het verhaal van Juhani Johansson die al een aantal kindertehuizen en pleeggezinnen versleten heeft als hij als hopeloos geval in een opvoedingsgesticht op een eiland voor de Finse kust terechtkomt. De directeur is iemand die alleen gelooft in de harde aanpak, die van zijn pupillen weerbare volwassenen moet maken.
Om Juhani en de anderen te leren dat het onmogelijke mogelijk is, laat hij ze allerlei projecten en experimenten uitvoeren, zoals het kweken van zijderupsen in het barre Finse klimaat.

Het boek opent met de weergave van een procesverbaal van politie-onderzoek, waarin melding wordt gemaakt van een sterfgeval, hoogstwaarschijnlijk door geweld. Het gaat, zo blijkt later, om de veehoedster van het jongenstehuis. Dit zorgt meteen voor een goede spanningsboog. Een ander element dat de aandacht vast houdt is het mysterie rond Juhani’s afkomst, wat is er nou precies gebeurd met zijn ouders en waarom is hij in het opvoedingstehuis terecht gekomen?

Juhani slaagt er uiteindelijk in zijn verleden te overwinnen en een volwaardig individu te worden, maar als volwassene ontdekt hij dat de dingen die zijn jeugd hebben bepaald heel anders in elkaar zitten dan hem is voorgespiegeld.
Het huis met de zwarte vlinders is een prachtig en aangrijpend verhaal, waar een aantal duistere kanten aan zitten. De beschrijvingen van het leven op het eiland knijpen soms je keel dicht. Alles balanceert voortdurend op de grens tussen goed en kwaad en dat is wat het boek zo intrigerend maakt.