De wereld waarin onze opgroeiende kinderen moeten leven is er steeds meer een van steriliteit en beton.
"Een kind dat niet kan spelen wordt een onvolmaakt mens".
Heidi Britz heeft zich ingezet voor speelmogelijkheden voor kinderen.
Op dat gebied ontwikkelde zij veel pedagogische ideeën en wijst ouders en opvoeders op talloze mogelijkheden om het kind zelf te laten spelen en het spel van het kind tot positieve factor te maken.
Geef ze de ruimte. Geef ze uw tijd. Geef ze leefruimte!
Men kan er niet vroeg genoeg mee beginnen.
Maar weet wel wat u doet.
Dit is een boek voor diegenen die zijn gaan inzien, hoe beslissend het spel van onze kinderen voor hun leven is, en zich er niet met een jantje-van-leiden af willen maken.
Pedagogische ideeën over hoe kinderen door te spelen vertrouwd raken met de wereld om zich heen.
Het spel van de volwassenen, het theater, omvat aarde, hemel en hel - althans volgens Goethe.
Het kinderspel is niet minder veelomvattend.
Alles wat mensen doen, kunnen, zien, denken, hopen en vrezen, wordt in het kinderspel geoefend, ervaren of ten minste vermoed.
Heidi Britz-Crecelius bekijkt verschillende aspecten die in het kinderspel aanwezig zijn: ruimte en tijd, de kosmos, de vier elementen, dieren en planten, de wereld van de mensen, oerherinneringen, poppen en het eigen ik.
Ruimte en tijd verovert een kind als het leert lopen en lichamelijk in beweging is.
Verstopspelletjes verbeelden het op aarde komen vanuit de kosmische wereld.
In balspelletjes wordt de kosmos vanuit de aarde beleefd, net als in het bewust kijken naar een regenboog of een zonsondergang.
Wezenlijk is ook de plaats die de vier elementen (water en zand, lucht en vuur) en de wereld van dieren en planten in kunnen nemen in het kinderspel.
Kinderen spelen zich in de wereld van de mensen binnen door wat we rollenspel kunnen noemen: ze zijn soms een prinses, dan weer een bakker, of de fietsenmaker en noem maar op.
Door met poppen te spelen vinden ze bovendien hun eigen ik, dat zich als het ware weerspiegelt in de pop.
Heidi Britz gaat ook in op de 'oerherinneringen' van kinderen aan een leven voor de geboorte.
Ooit waren kinderspelen vanzelfsprekend en werden ze door de ene generatie kinderen aan de volgende doorgegeven.
Tegenwoordig moeten volwassenen vaak een handje helpen - en vooral niet tegenwerken door alles 'gevaarlijk' te vinden, of 'onhygiënisch'.
Een kind dat niet mag spelen, wordt een stuk innerlijke ontwikkeling ontnomen, en dat heeft grote gevolgen voor de volwassene die het wordt.