Met overzicht van de titels van de afbeeldingen, plus jaartal en de musea.

Conditie: van de flap van de omslag is een stukje afgeknipt

Pieter Bruegel de Oude ( tussen 1525 en 1530 – 1569) was een kunstschilder. Hij was de vader van Pieter Brueghel de Jonge en van Jan Brueghel de Oude. Zelf schreef hij zijn naam en tekende hij zijn werken van 1559 tot aan zijn dood als Bruegel (zonder "h" dus), maar zijn zoons tekenden met Brueghel wat voor hem dan soms ook gebruikt wordt. Hij wordt in de literatuur soms ook de "Boeren-Bruegel" genoemd, omdat er in zijn oeuvre een aantal schilderijen voorkomen die scènes uit het boerenleven afbeelden.
Na zijn Italiaanse reis terug in de Nederlanden vestigde hij zich waarschijnlijk in Antwerpen en begon te werken voor Hieronymus Cock en Volcxken Diericx. Zij hadden in 1548 het uitgevershuis In de Vier Winden opgericht en engageerden de beste graveurs die ze konden vinden om de meesterwerken van Italiaanse meesters beschikbaar te maken als prent. Voor Bruegel, die pas terug van Italië en zeker nog geen gevestigd schilder, betekende dit een constante stroom aan inkomsten. Uit de periode voor 1562 zijn er nauwelijks geschilderde werken van Bruegel overgebleven. Bruegel tekende in de periode van 1554 tot 1561 meer dan veertig ontwerpen voor gravures. Het resultaat van zijn werk voor Cock was dat hij stilaan bekend raakte en dat hij vanaf de jaren zestig blijkbaar voldoende opdrachten als schilder kreeg aangeboden, zodat het tekenen meer en meer op de achtergrond raakte.
De etsen en gravures naar tekeningen van Bruegel bleven tot lang na zijn dood populair. In de late zestiende eeuw publiceerden Joris Hoefnagel (1542-1600), Pieter Perret en Philipp Galle de tekeningen van Bruegel op grote schaal en ook in de zeventiende eeuw gingen Lucas Vorsterman (1595-1675) en Hendrik Hondius (1573-1649) hier nog mee door.[21] Dankzij de verspreiding van die prenten naar het werk van Bruegel werd hij bekend en beroemd in het ganse toenmalige Europa.

Lucas van Leyden, ook Lucas Huygensz. van Leyden of Lucas Jacobsz. genoemd, (mei of begin juni 1494 - tussen mei en begin augustus 1533) was een Noord-Nederlands schilder, tekenaar, (koper)graveur, etser en maker van houtsneden. Hij wordt gerekend tot de grootste graveurs uit de kunstgeschiedenis en tot de pioniers van de renaissance in de Noordelijke Nederlanden.
Lucas heeft veel gereisd. Hij bezocht op zijn drieëndertigste Jan Gossaert in Middelburg en reisde met hem door Vlaanderen en Brabant. Mechelen, Antwerpen en Gent werden bezocht. Van Mander beschrijft Van Leyden tijdens deze reis als een ijdel en praalzuchtig man, die met zijn kostbare kleding zijn collega's trachtte te overtreffen. Van Leyden wantrouwde hen en meende zelfs door een van hen te zijn vergiftigd.
Onder invloed van Gossaert legde Van Leyden zich toe op de Italiaanse renaissance. Hij had belangstelling voor mythologische voorstellingen en het menselijk naakt. Van Leyden ontmoette Albrecht Dürer uit Neurenberg tussen 8 en 21 juni 1521 in Antwerpen. Ze wisselden prenten uit en Dürer tekende bij die gelegenheid het portret van Van Leyden
Van Lucas van Leyden zijn een twintigtal schilderijen bekend en ruim tweehonderd gravures, etsen en houtsneden. Hij maakte een spotprent van Aristoteles, die als een paardje bereden werd door de courtisane Phyllis (ca. 1515) en van Vergilius, hangend in een mand (ca. 1514) in zijn serie 'Vrouwenlisten'. Aristoteles waarschuwde Alexander de Grote voor Phyllis, maar werd daarna zelf haar slachtoffer. Vergilius werd als tovenaar gezien, die verliefd was geworden op de dochter van de Romeinse keizer. Ze zette hem voor schut door hem halverwege de muur in een mand te laten hangen in plaats van hem op te trekken naar haar kamer. Vergilius nam nog wraak, de zogenaamde 'Vuurwraak'.
(bron: Wikipedia)