Klasa optimist, kolumna koju Ante Tomić ispisuje u subotnjem prilogu Jutarnjeg lista, nije imala sretan početak. Protestirali su, povrijeđeni Tomićevim tekstovima, političari, liječnici, glumci, tajkuni, ratni heroji, estradne zvijezde. Ukratko, svi oni koji su postali protagonisti satiričnih tekstova na dvije i pol kartice. Četiri godine poslije stvari stoje sasvim drugačije. Malo je poziva i malo pisama u kojima se eksplicira "pravedni gnjev" povrijeđenih junaka. To, naravno, ne znači da je polemička oštrica Tomićevih tekstova otupljena. Tomić i dalje bezgranično uživa u gluposti, u kojoj vidi najvitalniji supstrat ljudskosti. Tomić je i dalje isti - neumjeren, neobjektivan, ponekad politički nekorektan i apsolutno neodgovoran. Drugim riječima, sasvim u okvirima žanra koji si je zadao. Hoću reći, sve ono što je ostalim novinarima zabranjeno, Tomiću nije. Ali, ne radi se tu o nekoj arbitrarnoj odluci urednika. Riječ je o "prostoru neodgovornosti" koji je Ante Tomić znao osvojiti. Znao je uvjeriti svoje čitatelje, urednike, pa čak i "junake" svojih kolumni, da mu ta sloboda pripada. To je, čini mi se, najviše što možemo očekivati od jedne kolumne.
De optimistenklas, een column geschreven door Ante Tomić in de aanvulling op de Jutarnji-lijst van zaterdag, kende geen gelukkige start. Politici, artsen, acteurs, magnaten, oorlogshelden en popsterren protesteerden, gekwetst door de teksten van Tomić. Kortom, al diegenen die de hoofdrolspelers werden van satirische teksten op tweeënhalve kaart. Vier jaar later is dat heel anders. Er zijn weinig uitnodigingen en weinig brieven waarin de "gerechtvaardigde toorn" van de gewonde helden wordt uitgedrukt. Dit betekent natuurlijk niet dat de polemische kant van Tomić's teksten afgestompt is. Tomic geniet nog steeds eindeloos van domheid, waarin hij het meest vitale substraat van de mensheid ziet. Tomic is nog steeds hetzelfde: onmatig, bevooroordeeld, soms politiek incorrect en absoluut onverantwoordelijk. Met andere woorden, helemaal binnen het kader van het genre dat je jezelf oplegt. Ik bedoel, alles wat andere journalisten verboden zijn, deed Tomic niet. Maar dit is geen willekeurige beslissing van de redacteur. Dit is de "ruimte van onverantwoordelijkheid" die Ante Tomic wist te veroveren. Hij wist zijn lezers, redacteuren en zelfs de 'helden' van zijn columns ervan te overtuigen dat deze vrijheid hem toebehoorde. Dat lijkt mij het meeste dat we van een enkele column kunnen verwachten.