Op een dag in 1922 opende de Engelse archeoloog Howard Carter in de zogenoemde Vallei der Koningen het graf van farao Toet Anch Amon. Tijdens zijn korte leven ruim drieduizend jaar geleden was deze Egyptische heerser er niet in geslaagd veel indruk te maken. Hij stierf als een weinig vermogend en onbetekenend vorst. In onze ogen echter is hij met een ongekende pracht en praal in zijn graf ondergebracht. De vondst van Toets grafkelders is voor onze kennis van het oude Egypte van onschatbare waarde geweest. Nog niet eerder was een koningsgraf met toebehoren zo compleet en zo gaaf aangetroffen.
Kort na deze opzienbarende vondst deden de wildste geruchten de ronde over de „vloek van de farao". Het openen van het graf zou de dood van Carters sponsor, lord Carnavon, tot gevolg hebben gehad; de lichten in Cairo zouden als wraak zijn uitgevallen, etc. De baarlijke nonsens, die na de vondst van Toet Anch Amons graf is uitgekraamd is sindsdien nooit gestopt.
Veel quasi-egyptologisch geleuter betreft het mummificeren van de lichamen van overleden Egyptenaren en alle andere have en goed, die hen veelal ook in gemummificeerde vorm gezelschap hield tijdens het leven na de dood.
De Nederlandse publiciste Bob Sporry heeft „De mummies en hun geheimen" tot onderwerp van een boek gekozen. Zij heeft al herhaaldelijk bewezen de weg in het doolhof van de egyptologie goed te kennen. Voorop dient gesteld te worden, dat Tadema Sporry zich zeker niet heeft bezondigd aan een romantische benadering van het voor velen griezelige fenomeen mummie. Met een gezonde dosis Hollandse nuchterheid benadert zij de vele boeiende aspecten, die de Egyptische zorg voor de doden heeft. In het voorbijgaan behandelt zij de voorwaar met simpele religieuze en mystieke gebruiken en opvattingen, die met de Egyptische doden-cultus samenhangen. Verder komen onder meer de ontwikkeling van het mummificeren, de begrafenis, de koningsmummies, de grafrovers en ook de vele onzin die over mummies is uitgekraamd uitgebreid aan de orde. Té uitgebreid en in sommige gevallen ook té oubollig en flauw naar mijn mening. Tadema Sporry stelt vaak vragen waarvan zij het antwoord al kent en doet vaak leuk om te blijven boeien. Soms irriteert haar stijl van schrijven mij zelfs.
De vele illustraties leveren een verhelderende bijdrage aan de tekst. Men hoeft zeker niet van dubbel plaatijzer te zijn om al die bijna levende doden in ogenschouw te nemen. Daarvoor zijn de mummies te on-echt en te weinig geheimzinnig.