Nawoord en vertaling uit het Duits: Paul Beers
Oorspronkelijke titel: Der Fall Franza

'Het geval Franza' is, evenals het korte fragment 'Requiem voor Fanny Goldmann', een onvoltooid gebleven roman uit Ingeborg Bachmanns romancyclus 'Doodsoorzaken', waarvan alleen 'Malina' voltooid werd. In deze cyclus wilde Bachmann enkele manieren tonen waarop vrouwen door mannen tot wanhoop worden gebracht en de dood in gedreven. 'Het geval Franza had het eerste deel van de cyclus moeten worden. Franza is de vrouw van een vooraanstaand psychiater in Wenen, die zijn inmiddels derde echtgenote tot psychiatrisch geval heeft gedegradeerd.
(achterflap)

Ingeborg Bachmann (1926 — 1973).
Bachmann, de dochter van een onderwijzer, was een vooraanstaande exponent van de Duitstalige literatuur na de Tweede Wereldoorlog. Zij studeerde in Innsbruck, Graz en Wenen tussen 1945 en 1950, waar ze zich vooral op filosofie en psychologie toelegde. Zij doctoreerde met een proefschrift over Martin Heidegger en werke vervolgens voor de radio. In 1952 las ze haar eigen gedichten voor op een bijeenkomst van de Gruppe 47: dit luidde een snelle opmars van haar carrière in. Reeds een jaar later ontving ze de prijs van de Gruppe, voor haar dichtbundel Die gestundete Zeit (lett. de Uitgestelde Tijd, ofwel Tijd In Onderpand), een grimmig, pessimistisch werk, met de beroemd geworden frase: „es kommen härtere Tage“ (er komen moeilijker dagen).

Ze distantieerde zich van de Oostenrijkse moderniteit en het taalexperiment van schrijvers als Peter Handke: om met het verleden, id est de Tweede Wereldoorlog, in het reine te komen, moet men niet experimenteren met taal, maar de oude, vertrouwde taal waardig gebruiken om het leven onder ogen te zien. In die zin sloot Bachmann nauwer aan bij de Duitse dan de Oostenrijkse traditie, alhoewel haar werk expliciete verbanden met Hugo von Hofmannsthal vertoont.

In 1971 verscheen haar eerste roman, Malina, die het eerste deel van een nooit afgewerkte trilogie, Todesarten, moest worden. Ook dit werk, dat bekritiseerd werd, omdat het te sentimenteel zou zijn, handelt over de problemen van een vrouw ten opzichte van haar twee partners. De roman werd in 1991 verfilmd, in een bewerking van Elfriede Jelinek. De andere delen van de trilogie werden nooit voltooid, omdat Bachmann in 1973 omkwam in een brand.

De lyrische Bachmann knoopt ook enigszins aan bij Rilke, tenminste voor zover haar afkerige houding van radicaal experiment haar desalniettemin naar een algemene 'waarheid' liet zoeken. Zoals Hofmannsthal schreef zij ook libretti, met name onder andere voor Hans Werner Henzes opera Der junge Lord. Tevens verwijst ze in haar verhandelingen, maar ook in haar literaire werk, geregeld naar Ludwig Wittgenstein en Robert Musil. Zij won in 1968 de Großer Österreichischer Staatspreis.
(Bron: Wikipedia)