De Letlandsche professor Walter Schubart, die door zijn ‘Nietzsche und Dostojewski’, ‘Religion und Eros’, ‘Europa und die Seele des Ostens’ (Nederlandsch: ‘De komende Europeesche mensch’) ook reeds ten onzent groote vermaardheid verwierf, heeft met zijn geschrift ‘Geestelijke Omwenteling’ de cultuurphilosophie met een boeiende bijdrage verrijkt. Boeiend niet alleen om de lapidaire stijl waarin hij zijn betoog voordraagt, maar ook om de inhoud van het betoog zelf dat verrassende perspectieven opent. Dit is te danken aan de morphologisch-psychologische methode die de auteur bij zijn bestudeering van het tijdsgebeuren, bijzonder van de wisseling der wetenschappelijke waarheden, volgt, en welke z.i. tevens de weg aanduidt waarlangs zich momenteel de wetenschappen in het algemeen bewegen.
Uitgaande van het principe dat ons kenvermogen wordt bepaald door ons gevoel en wij in de diepste grond niet de waarheid, maar de vrede met onszelf zoeken, lijkt het hem noodig een psychologie der wetenschappen op te bouwen om de wet der geestelijke verandering te vinden, speciaal de geestelijke omwenteling te begrijpen die in onszelf gaande is. Deze psychologie nu zal men hebben op te lossen in een psychologie van het levensgevoel, zooals dit in de aeonische ziel tot uiting komt. Het is Spengler geweest die na Marsilio Ficino en Duhem deze beschouwingswijze niet alleen heeft toegepast op de verschillende uitingen van kunst, maar op alle vormen van cultuur, waarbij hij ook het godsdienstig leven indeelt. Schubart echter haast zich hieraan toe te voegen, dat zijn visie zich onderscheidt van dit ‘Allzumenschliches’ door een onvoorwaardelijke erkenning der absolute waarheden.