1 "Ming kom eens vlug bij me, de koekjes zijn klaar."
Dadelijk stond een donker-bruin jongensfiguurtje op en liep op zijn blote voeten, zo hard als hij kon, naar een houtskoolvuurtje, waarbij een vrouw gehurkt zat, een pisang-blad met koekjes in de hand houdend, die zij zo juist had gebakken. . Lezen

2 Zagen niet de andere schooljongens ook op hem, den kleinen koekjesverkoper, neer? Dat zou Kromo nu evenals zij doen. Met slenterpas gaat hij naar huis, 't is warm, maar anders liep hij toch veel vlugger, blij, dat hij naar huis kon. Eindelijk is hij bij het lege huisje. Lezen

3 Limak staat in de deur met grote ogen te kijken naar haar broer, die huilt. Ze kan niet begrijpen waarom. Ming is bijna altijd vrolijk en speelt met haar. Ze wil hem wel troosten en loopt voorzichtig naar hem toe. Moeder heeft het geld opgeborgen; ze heeft nu wel wat anders te doen; dan nog naar die rakkert te luisteren. Lezen

4 Nu zou hij een arme, domme jongen blijven. De tranen kwamen in z'n ogen, maar hij drong ze vlug terug, ging naar zijn donker hoekje en at zijn rijst. De volgende dag was er een verrassing voor Ming. Lezen

5 Ook zag ze niet dat een kleine vuile jongen bij de trap voor de kamer stond, hij had een grote hoed op en in zijn bruine hand hield hij een gulden geklemd. M. Boh Sijah zag hem wél en opeens al haar kalmte vergetend riep ze: "En jij, maak dat je weg komt, nare jongen. Wat doe je hier? Jij bent de schuld van alles!