Korps zonder kapsones markeert het einde van een tijdperk. De Rotterdamse gemeentepolitie houdt op te bestaan. Niet dat er na 1993 in Rotterdam geen politie meer zal zijn. Politie blijft er, maar de organisatie verandert. Tweeëntwintig grote en kleine politiekorpsen zijn samengevoegd en worden opnieuw verdeeld in meer eenheden van hedendaagse, praktische afmeting. Dat daarmee de gemeentepolitie Rotterdam verdwijnt, zal bij menigeen een moment van weemoed teweeg brengen.

Zo'n politiekorps verdient een geschiedschrijving. Op zich is dat een heel voor de hand liggende en weinig opzienbarende conclusie. Al eerder kwamen mensen op die loffelijke gedachte, en oud-commissaris H. de Jong voegde al in 1952 de daad bij het woord door een gedegen chronologie van de geschiedenis van de Rotterdamse politie tot dan toe te schrijven. Naar de geest van de tijd ontstond een bundel dichtbetypte foliovellen met drie doorslagen op dundrukpapier, en daar bleef het bij. Tot publikatie is het niet gekomen.

Omstreeks een jaar geleden deed zich evenwel een van die zeldzame gevallen voor waarin geluk en slagkracht samengaan: het geluk dat de historica dr. N. Manneke bereid was de geschiedenis van de Rotterdamse politie andermaal te boek te stellen, en de slagvaardigheid van de korpsleiding om van dat aanbod gebruik te maken. Zij stelde de middelen ter beschikking om deze uiterst toegankelijke uitgave mogelijk te maken.

Om als laatste korpsbeheerder van de gemeentepolitie in Rotterdam met een boek over dit befaamde korps te eindigen doet mij - bij alle weemoed - veel genoegen.

dr. A. Peper, Burgemeester van Rotterdam, korpsbeheerder