De ziekte van Europa is het genadeloze relaas over een eens zo ambitieus Europees project dat aftakelde tot een institutionele modderpoel. Het boek is rijkelijk voorzien van politieke anekdotes en persoonlijke verhalen die de lezer meenemen achter de schermen van de Europese macht.

Europa waant zichzelf nog steeds het morele centrum van de wereld terwijl de Middellandse Zee uitgroeit tot een migrantenkerkhof en we er maar niet in slagen de economische crisis te overwinnen. De wereld kijkt ons meewarig aan: ‘Europa, dat is kleingeestigheid in achtentwintig verschillende schakeringen,’ schamperde The New York Times.

Guy Verhofstadt ziet een oplossing in een grote sprong voorwaarts in de Europese integratie. Die hoeft niet te resulteren in de creatie van een superstaat, maar wel in een efficiënter en democratischer Europa. Hij grijpt terug op de wijze woorden van de ‘founding fathers’: hij diept de vergeten Europese grondwet van 1952 op en geeft haar een opknapbeurt. 'Onze blindheid om de werkelijkheid onder ogen te zien, deze ziekelijke vorm van zelfbedrog, strekt zich niet alleen uit tot de wijze waarop we kijken naar onze economische problemen. Ze heeft ook ons moreel besef aangetast. We zien onszelf nog steeds als het centrum van de wereld, superieur aan het ‘agressieve’ Amerika of aan het ‘autoritaire’ China. In onze eigen ogen zijn we nog steeds de vrijhaven voor mensenrechten en democratie. Maar de werkelijkheid is anders.'