Dit is het verhaal van een ontheemd kind uit onze twintigste eeuw, dat voor een goed deel op eigen ervaringen van de jonge, in 1933 geboren, Franse schrijver Michel del Castillo berust. De hoofdfiguur, een Spaans jongetje, dat de zoon is van een 'rechtse' vader en een 'rode' moeder, vlucht met de laatste naar Frankrijk, wanneer Franco de overwinning in de Spaanse burgeroorlog heeft bevochten. Omdat de vader moeder en kind bij de politie aangeeft, komt het tweetal in een kamp en tijdens de Duitse bezetting wordt de jongen drie jaar vastgehouden in een concentratiekamp voor joden. Tanguy keert dan naar Spanje terug, hij kent de verblijfplaats van zijn ouders, die intussen gescheiden zijn, niet en komt nu in een tuchtschool. Met het beheer hiervan zijn religieuzen belast en onder hen zijn er die de pupillen op onbarmhartige wijze het leven moeilijk maken en vergallen. Het boek zou één relaas van bitterheid en wrok zijn , indien door de smartelijke belevenissen van Tanguy niet een gouden draad liep. Want dit getrapte en mishandelde kind ontdekt in alles en door alles heen de ware rijkdom van het menselijk leven: edelmoedigheid en liefde...
Tanguy wijst de haat af, hij blijft wachten op het geluk dat ook voor hem ooit komen zal en weigert te geloven dat het leven, waarvan hij tot nog toe nauwelijks iets goeds ontvangen heeft, niet eenmaal ook voor hem mooi zal kunnen worden.
Dit boek is één der mooiste en ontroerendste getuigenissen over het leven van een kind in deze verscheurde eeuw.