1e druk 1962. Mooi gebonden (linnen) exemplaar. Geen gebruikssporen. Zie foto's. Wordt goed verpakt en snel verzonden!

De schrijfster vaart naar Israël. Zij deelt haar hut met andere vrouwen, allen voor het eerst op weg naar het nieuwe vaderland of daarheen terugkerend. Ze praat met haar reisgenoten. Door welke motieven, voortgekomen uit welke voorgeschiedenis, worden zij gedreven? Bij stukjes en beetjes komt ze erachter. Uit de oorspronkelijke anonimiteit tekenen zich eerst vaag, dan steeds helderder, de 'gezichten' af van deze vrouwen. Elk levensverhaal is een samengebalde roman. De oude maar wonderlijk vitale Rosa verlaat Holland omdat oude mensen daar óúd, dat wil zeggen uitgeschakeld zijn. Deborah, nog maar even dertig, heeft haar jeugd aan Israël gegeven. Als een man heeft ze gezwoegd in de kibboets, en toen ze oud was vóór haar tijd, werd ze bot verlaten door haar man, haar kameraad, de vader van haar kinderen. Toch keert ze terug naar het land dat zulke offers van haar heeft gevraagd. Het is haar land - het land waar haar kleinkinderen zullen wonen.

De mooie Judith, tegen de veertig, afkomstig uit Engeland, blijkt naar Israël te gaan, omdat de vrouw er de gelijke is van de man. En Ruth, de Amerikaanse die zojuist gescheiden is van haar rijke man? Zij heeft Israël leren kennen als toeriste, als een 'mevrouw', maar het heeft haar onherstelbaar de ogen geopend voor de leegte van haar mevrouwenbestaan in Amerika. En ten slotte zijn daar nog Soshahnah en Shulamith, moeder en dochter uit Yemen, gescheiden door een diepe kloof: die tussen oeroude tradities en geestelijke vrijheidsdrang van de jeugd.

'Mijn eerste reis naar Israël maakte ik per schip van Marseille naar Haifa. Mijn hut, nummer 277, deelde ik met vijf andere vrouwen. Ze kwamen uit verschillende delen van de wereld en gingen terug naar Israël om uiteenlopende redenen. Onvergeetbaar, onherhaalbaar, zag ik Israël nog voor ik er voet aan wal zette in de verhalen van de vrouwen die er wilden wonen: het jonge meisje Shulamith en haar oude moeder Soshana met de waterpijp die uit Yemen afkomstig waren en die mich beiden op hun eigen manier wilden onttrekken aan het gedragspatroon van een oosterse wereld. Ruth, de rijke Amerikaanse die in Chicago had gewoond en uit die stad een monsterlijke blauwe hoed met roze veertjes had meegebracht om nooit meer te vergeten dat ze van middelbare leeftijd was en dat dit feit er voortaan weinig meer toe deed. De mooie roodharige Judith uit Engeland die "het verraad in zich, droeg" en die de gelijke van de man wilde zijn maar liefst méér. Deborah, de vroeg verrimpelde jonge vrouw uit Duitsland die weggelopen was uit de kiboets maar nu terugwilde naar het land waar haar kinderen zouden opgroeien. De vitale vijfenzeventigjarige Rosa die na een kampleven in Indonesië in een kiboets een nieuw leven wilde beginnen. Samen waren zij voor mij Israël: een waarheid die men wel kan zoeken maar nooit helemaal kan vinden.' Aya Zikken