In de jaren vijftig, met de mis van de oorlog nog in het geheugen, wilde men maar al te graag enkele uren wegdromen in de sprookjeswereld van de film. Aan dat verlangen gaf Ernst Marischka gehoor toen hij de jonge Romy Schneider contracteerde voor de titelrol van de film Sissi, het quasihistorische levensverhaal van de Oostenrijkse keizerin Elisabeth. Het succes was enorm. Romy groeide uit tot een alom aanbeden idool. Er volgden nog twee delen, terwijl een vierde op stapel stond. Maar ondanks de enorme, nog nooit in Duitsland betaalde gage, weigerde Romy de rol nog langer te spelen. Ze wilde af van haar suikerzoete imago omdat ze niet gelukkig was met haar leven in een gouden kooi waar haar toekomst werd beslist door een bedillerige moeder en een op geld beluste stiefvader.
Tijdens opnamen in Parijs voor de film Christine werd ze smoorverliefd op haar tegenspeler Alain Delon. Omdat de Duitse pers er schande van sprak viel het prille symbool van maagdelijkheid van haar voetstuk. De aanloop naar haar nieuwe carrière vond plaats onder leiding van de geniale regisseur Luchino Visconti. Het werd niet alleen haar doorbraak, maar tevens het begin een grote internationale filmcarrière .
Hoewel ze als actrice tot het uiterste ging bij het inleven in haar rol, was ze nooit tevreden over haar prestaties. Priv ond de neurotische, chaotische Romy weinig geluk. Haar relatie met Delon en verdere huwelijken liepen allemaal op de klippen. Na een zware operatie, een scheiding, een faillissement en de tragische dood van haar zoontje David, ging het bergafwaarts. Haar laatste levenspartner trof haar op 29 mei 1982 's morgens dood aan achter haar schrijftafel van hun Parijse woning. Een medicijnenvergiftiging, gebroken hart of zelfdoding? Het zal altijd een raadsel blijven