De vergrijzing maakt pensioenen onbetaalbaar, voorspellen economen. Op congressen discussiëren medici over geheugenverlies op latere leeftijd. Bewindslieden kondigen aan dat bejaardenoorden hun langste tijd hebben gehad. In veel van deze kwesties staan grenzen op het spel. Wanneer overschrijdt vergeetachtigheid de grens van het natuurlijke? Bestaat er nog een onderscheid tussen het verzorgingshuis en het verpleeghuis? Andere grenzen zijn meer impliciet. Zo wordt geruisloos vastgelegd wie tot de 'ouderen' behoren of wat tot het probleem van vergrijzing gerekend moet worden. Over de geschiedenis van dergelijke grenzen gaat Geen kwestie van leeftijd. Wat ouderen van anderen onderscheidt, wat binnen en buiten 'natuurlijke' veroudering valt, wat als de essentie van de ouderdomsproblematiek wordt beschouwd en hoe de huisvestingsvoorzieningen van ouderen zijn gesitueerd, ligt niet voor eens en altijd vast. Aan de hand van naoorlogse discussies over de vergrijzing, de pensioengerechtigde leeftijd, natuurlijk verouderen en de ligging en indeling van verzorgingshuizen, komen deze grenzen aan de orde. Hoe ontstonden de grenzen aan de hand waarvan de ouderdom als probleem, sociale categorie of levensfase werd gekarakteriseerd? En wat betekenden deze grenzen voor de praktijk van de ouderenzorg in Nederland? De geschiedenis van de ouderdom, zo maakt dit boek duidelijk, kan in ieder geval niet als 'een kwestie van leeftijd' worden afgedaan.