Er is waarschijnlijk één straf erger dan de rolstoel, en dat is te moeten toezien hoe een\nander in jouw plaats in die rolstoel zit, en daar voor altijd in zal moeten blijven zitten.\nZonder te denken of te praten, met alleen wat geluiden af en toe, en soms een automatische\nbeweging van een arm, een schouder of een been. (Vegetatief, hoort hij wel eens\nzeggen.) Dit alles denkt Robert Oosterhof als hij zijn neef Arie een jaar na de aanslag\nophaalt uit een instelling, voor een tripje naar een Waddeneiland. Een vergissingsaanslag\nwas het – of heeft Robert de daders een handje geholpen om in plaats van hem\nzijn neef Arie te grazen te nemen?\nDe neven lijken als twee druppels water op elkaar. Alles hebben ze samen gedaan,\nvanaf hun vroegste jeugd. Opgroeien. Studeren. De wiethandel. Alles, totdat Arie zijn\nhoek van de handel verkoopt en Robert alleen in hun oude leven achterlaat, dat intussen\nin handen is van een nieuwe generatie criminelen: serieuzer, en meedogenlozer.\nRobert had zich hun leven altijd voorgesteld als een zeldzaam verhaal van liefde, loyaliteit\nen verbondenheid. Maar naarmate de tocht naar de Wadden vordert en moeizamer\nwordt, vraagt hij zich steeds meer af: klopt het wel wat ik altijd heb gedacht? Hebben\nwe wel alles samen gedaan? Lijken wij wel net zoveel op elkaar als we altijd hebben\naangenomen?Neven is een onthutsende, zwartkomische noodlotsroman. Over de vraag of we elkaar\nwillen, moeten, kunnen redden. Of we ons moeten verzetten tegen het noodlot of dat\nbeter kunnen omhelzen.