Flaptekst

Precies dertig jaar geleden werd de laatste editie van het échte kampioenenbal gespeeld. Het was begonnen met het Real Madrid van Alfredo di Stefano en het eindigde met het FC Barcelona van coach Johan Cruijff. Wie La Coupe des Grandes Oreilles wilde winnen, moest immers ofwel kampioen van zijn land worden, ofwel getriomfeerd hebben in de finale van het seizoen voordien. Tussen 1956 en 1991 werd er ook volgens de klassieke regels gevoetbald: twee duels, ‘uit en thuis’. Geen achterpoortjes, wél alles of niets. Enkel in het seizoen 1991-1992 werd voor het eerst geëxperimenteerd met groepsmatchen.

Op 12 juni 1956 liet Alfredo di Stefano namens Real Madrid in het kolkende Parc des Princes de eerste Cup with the Big Ears triomfantelijk in het avondlicht schitteren. De kalende Argentijnse duivelskunstenaar besefte niet dat hij daarmee een beslissende omwenteling in de voetbalgeschiedenis symboliseerde. De Europacup der Landskampioenen was geboren. Een tijdperk van passie, magie, corruptie en tragedie trad in. Tegen dit fascinerende decor verzoenden volkeren zich met elkaar, wisten roemrijke sporttriomfen politieke vernederingen uit of werd voetbal ‘oorlog’. De popmuziek deed zijn intrede in de stadions en er werden vergelijkingen getrokken tussen voetbal en culturele uitingen als theater, literatuur en dans. Duizenden raakten in de ban van dit avontuur en konden zich nooit meer ontdoen van deze obsessie.

Traditieverenigingen kregen internationale uitstraling: Real Madrid, Benfica Lissabon, AC Milan, Internazionale Milaan, Celtic Glasgow, Manchester United, Feyenoord,
Ajax, Bayern München, Liverpool FC, Hamburger Sport-Verein, Juventus Turijn, Porto FC,
PSV, FC Barcelona. Zij danken hun glorie aan de Beker met de Grote Oren.

Dertig jaar geleden veranderde de topvoetbalwereld zichzelf in een ‘businessmodel’. Met de opkomst van de Champions League eindigde het tijdperk van de droom.