Anon. Zarah. Nils. Een kind, een puber en een jonge man. In zijn boek "Jij, jij en jij" schetst Per Nilsson een portret van drie jonge mensen die allemaal met dezelfde vraag worstelen: "Mag ik gelukkig zijn?"

Op zich lijkt het alsof die drie personages niks met elkaar te maken hebben. Ze kennen elkaar niet en ze leiden totaal verschillende levens, maar wat ze wel gemeen hebben is hun onzekerheid, angst en twijfel, allemaal problemen die elk jong mens direct herkent.

Anon zit in de laatste groep van de basisschool. Hij is raar: heeft altijd laarzen aan, eet geen groente of aardappelen en weet meer dan de juf. Zijn groep accepteert hem niet en buiten school heeft hij ook geen vrienden. Een zielig verhaal, lijkt het, des te meer omdat zijn ouders gescheiden zijn. Maar Anon is helemaal niet zielig: hij is anders, maar zeker niet ongelukkig. Hij droomt over een ontmoeting met Sara, het meisje van wie hij het bibliotheekpasje heeft gevonden.

Zarah is stagiaire bij een kinderdagverblijf. Als ze haar vriend Victor op een dag met drie meisjes ziet flirten, wil ze hem jaloers maken en flirt ze met een onbekende jongen. Victor mishandelt haar, maar toch houdt ze van hem. Als een lesbische vriendin haar kust, voelt Zarah zich verraden en voor gek gezet. Het duurt lang voor ze die kus als een teken van vriendschap kan accepteren.

Nils wil niet volwassen worden. Nils is bang voor de dood. Zo bang, dat hij bijna niet durft te leven. Maar dan wordt hij in een café door een onbekend meisje gekust. Hij herkent in haar zijn engel, de tweede helft van zijn ziel die hij een lange tijd terug heeft verloren. Hij legt zichzelf de hoogste proef op - hij laat zich voor één nacht door zijn vriend begraven en gaat daarna op zoek naar die onbekende meid.