Uitverkoopprijs
Willem Frederik Hermans
Willem Frederik Hermans (1921-1995) studeerde fysische geografie in Amsterdam, promoveerde in 1955, was tot 1973 lector aan de Groningse universiteit, vestigde zich als schrijver in Parijs om de laatste jaren van zijn leven door te brengen in Brussel. Hermans schreef een enorm en veelzijdig oeuvre en geldt als een van de grootste Nederlandstalige schrijvers. Behalve romans publiceerde hij in de loop der jaren ook verhalen, essays, poëzie, vertalingen en toneelwerk. Vertalingen van zijn werk verschenen in Duitsland, Noorwegen, Zweden, Engeland en Amerika, Frankrijk, Griekenland, Slovenië en Estland.

Na de Tweede Wereldoorlog, die een grote rol speelt in het werk en het leven van Hermans, verschenen van zijn hand gedichten, verhalen en romans: Conserve (1947) en De tranen der acacia's (1949). Hermans brak door naar een groot lezerspubliek met de roman De donkere kamer van Damokles (1958), waarin de hoofdpersoon Henri Osewoudt door een mysterieuze dubbelganger in het verzet tegen de Duitse bezetter wordt betrokken. Een ander hoogtepunt in zijn werk is de roman Nooit meer slapen (1966), over een mislukte expeditie in Lapland van een jonge geoloog.

Sinds 2005 verschijnen, onder auspiciën van het Willem Frederik Hermans instituut en wetenschappelijk bezorgd door het Huygens Instituut der Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen te Den Haag, de Volledige Werken van Hermans, die in totaal 24 delen zullen bevatten. In februari 2015 verschijnt De zanger van de wrok, het tweede en laatste deel van de Hermans-biografie door Willem Otterspeer.

Hermans was een verwoed verzamelaar van typemachines. Kunstfotograaf Philippe Debeerst maakte zelfs een fotoboek van Hermans typemachineverzameling.

Samenvatting
In 1969 verscheen naar een idee van Jaco Groot een groot formaat (royaal A4) boek met foto's uit het archief van W.F. Hermans, getiteld Fotobiografie. De auteur drukte daarin kiekjes van zijn ouders, grootouders en vriendjes af (uit de periode tot ca. 1945) met daarbij korte en geheimzinnige toelichtingen. Bij een foto van zijn vader meldde Hermans dat die een pet opzette voor hij zich ging scheren. Het zilversmidhamertje van zijn grootvader van moederszijde was al even intrigerend als een bijschrift bij een familiefoto: 'gelukkig zonder zusje'.